Il piú bel giorno della mia vita (2002)

Regie: Cristina Comencini | 102 minuten | drama | Acteurs: Virna Lisi, Margherita Buy, Sandra Ceccarelli, Luigi Lo Cascio, Marco Baliani, Marco Quaglia, Jean-Hugues Anglade, Ricky Tognazzi, Gaia Conforzi, Francesco Scianna, Francesca Perini, Maria Luisa De Crescenzo, Andrea Sama, Giulio Squillacciotti

‘Il piú bel giorno della mia vita’ doet denken aan ‘Festen’. Net zoals in dit meesterwerk van Thomas Vinterberg draait de film van Cristina Comencini om verstoorde familieverhoudingen. De spil van de film is Irene, gespeeld door Virna Lisi, met wie Comencini eerder ‘Va dove ti parta del cuore’ maakte.

Het decor van de film is schitterend: lopen de personages niet over schilderachtige Romeinse pleinen, dan zitten ze wel in het prachtige ouderlijke huis, op steenworp afstand van Rome. Als Comencini inzoomt op een gezamenlijke lunch in deze villa, blijkt hoe moeizaam de familieleden met elkaar omgaan. Met beleefd gebabbel en flauwe glimlachjes proberen ze de schijn van het perfecte gezin op te houden, maar hun ongemak is voelbaar. Vooral tijdens de vele stiltes die vallen en de momenten waarop ze elkaars blikken ontwijken.

Vanwaar deze spanning? Elk familielid heeft wel iets te verbergen: overspel, homoseksualiteit, verlatingsangst, druggebruik. Aan de hand van levendige dialogen en filmbeelden van vroeger, laat de regisseuse zien hoe mensen uit elkaar kunnen groeien door eerst bepaalde onderwerpen te omzeilen en vervolgens maar helemaal niet meer te praten over zaken die ze echt raken. Ze doet dit op een overtuigende manier.

Gedeeltelijk filmt Comencini het gedrag van de volwassenen vanuit het perspectief van kleindochter Chiara (Maria Luisa De Crescenzo), die aan de vooravond van ‘de mooiste dag van haar leven’ staat: de dag dat ze communie zal doen. Vol verbazing kijkt ze naar hun ruzies, gepieker en hysterie. Het felle contrast tussen dit ‘toonbeeld van onschuld’ en de liegende, angstige en hypocriete volwassenen maakt het gedrag van de ouderen extra ‘lelijk’. En levert een extra portie plaatsvervangende schaamte op.

Hoewel de verhaallijn, de dialogen en het acteerspel zorgen dat je blijft kijken, is ‘Il piú bel giorno della mia vita’ lang niet zo intens als het Deense ‘Festen’. Daar zijn de dialogen niet scherp genoeg voor. Ook is het decor daar te weelderig voor: als hoofdpersonen babbelen op het kleurrijke Campo de’ Fiori of op het met standbeelden besprenkelden Piazza Navona, let je meer op hun omgeving dan op de gesprekken die zij voeren. Met als gevolg dat hun woorden minder impact hebben.

Patricia Jacob

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 17 april 2003