Il pleut dans la maison (2023)
Regie: Paloma Sermon-Daï | 80 minuten | drama | Acteurs: Purdey Lombet, Makenzy Lombet, Donovan Nizet, Amine Hamidou, Louise Manteau, Frédéric Moraine, Amina Lafquiri, Antonella Meco, Chloé Petit, Hélène Dereppe, Martine Frison, Claude Bays, Melvil Rolin, Jack Rome, Sébastien Andres
‘Il pleut dans la maison’ (‘It’s Raining in the House’) is de eerste speelfilm van regisseuse Paloma Sermon-Daï. De film gaat over broer en zus Makenzy (Makenzy Lombet) en Purdey (Purdey Lombet) respectievelijk vijftien en zeventien jaar oud, die door hun moeder Leïla (Louise Manteau), een vrouw met verslavingsproblemen, alleen worden gelaten in een lekkend huis en in een situatie van sociale kwetsbaarheid. De titel kan derhalve letterlijk, alsook figuurlijk worden uitgelegd.
De moeder verdwijnt vaak wekenlang van het toneel en de kinderen weten niet wanneer en of ze terugkomt, waardoor ze manieren moeten vinden om te overleven. Purdey, die verpleegster wilde worden, stopt met haar studie en begint te werken als schoonmaakster in een resort in de buurt van hun huis. De baan is zwaar, maar ze droomt ervan geld te hebben om een plek te huren in de stad waar zij en haar broer samen kunnen wonen. Makenzy daarentegen licht toeristen op en steelt met zijn beste vriend Donovan (Donovan Nizet) fietsen. Op hun eigen manier proberen ze hun steentje bij te dragen. Het huis, hen nagelaten door hun grootmoeder, is bouwvallig, vooral door het gebrek aan onderhoud. Purdeys kamer is onbruikbaar op regenachtige dagen.
‘Il pleut dans la maison’ stelt nooit een uitweg voor en het wordt al snel duidelijk, zelfs voor de Purdey en Makenzy, dat niemand hen zal helpen in hun situatie. In die zin is het eigen initiatief van de kinderen in kleine handelingen essentieel, ook al is het nooit voldoende. Wellicht dat ze dat ook zelf wel doorhebben, daar er nooit echt een gevoel van urgentie bij de kinderen lijkt te zijn.
De hoofdrollen worden ingevuld door Purdey Lombet en Makenzy Lombet, die daadwerkelijk broer en zus van elkaar zijn. Zij zijn tevens halfzus en -broer van regisseuse Paloma Sermon-Daï. Dat zij daadwerkelijk familie van elkaar zijn geeft hun filmrelatie een extra dimensie. Scènes tussen Purdey en Makenzy lijken niet geacteerd, maar voelen echt. Niet alleen in de gesprekken maar met name ook in de kleine dingen, zoals de manier waarop ze elkaar aanraken.
Verder ziet de film eruit alsof hij geschoten is met een lens die doet denken aan wegwerpcamera. Zoals de vakantiekiekjes die vaak op dat soort camera’s worden geschoten, geeft dat de film een erg intiem gevoel. Daar komt bij dat Sermon-Daï ervoor kiest om veel gebruik te maken van close-ups en ervoor kiest om niet de activiteit, maar de persoon in beeld te brengen. Bijvoorbeeld Makenzy die iets in het huis probeert te repareren, waarbij de camera volledig op hem is gericht en niet op datgene waar Makenzy op dat moment mee bezig is. Ook dat draagt bij aan het eerdergenoemde gevoel van intimiteit.
De film heeft, zoals gezegd, geen punt waar naartoe wordt gewerkt. Het wil het reilen en zeilen van Purdey en Makenzy laten zien. ‘Il pleut dans la maison’ heeft wat dat betreft veel weg van de stijl van ‘How To Have Sex’ en ‘Aftersun’. Niet het eindpunt, maar de weg er naartoe zijn het centrale thema. De relaties en emoties van de personen die we volgen. Een bewezen succesvol concept, als is het niet alleen al vanwege de twee voornoemde films.
‘Il pleut dans la maison’ heeft echter in veel opzichten minder diepgang dan het doet voorkomen, dan wel de film is te subtiel voor zijn eigen bestwil. Het lijkt alsof de film heel veel wil vertellen, maar uiteindelijk zijn de enige thema’s die daadwerkelijk uit de verf komen het vastzitten in een socio-economische klasse en de broer/zusrelatie. Hoewel de film op die punten prima is, blijf je als kijker toch wat teleurgesteld achter, verlangend naar meer. Wellicht dat dat ook deels te maken heeft met de keuze om geen extradiëgetisch muziek aan de film toe te voegen. Dat is een artistieke keuze die in onderhavige geval niet tot tevredenheid stemt.
Op momenten lijkt de film daarnaast meer een documentaire zonder verteller, dan op een drama. Daardoor sleept de film, ondanks de korte speelduur van 77 minuten, toch een beetje. Ook dit lijkt mede het resultaat te zijn van de keuze om geen soundtrack te bezigen. Sermon-Daïs ervaring met het maken van documentaires lijkt haar wat dat betreft iets af te remmen. Gelukkig laat ze met ‘Il pleut dans la maison’ wel een hoop potentie zien.
Samenvattend is ‘Il pleut dans la maison’ een intiem en aangrijpend debuut van Paloma Sermon-Daï, dat de veerkracht en worstelingen van Purdey en Makenzy Lombet belicht. De film blinkt uit in het authentiek weergeven van de band tussen de personages, versterkt doordat de acteurs echte broer en zus zijn. Deze authenticiteit wordt verder benadrukt door de keuze voor close-up shots en een documentaire-achtige stijl die focust op de individuen. Hoewel de film effectief de sociaal-economische uitdagingen en de broer/zus-relatie in beeld brengt, kan het gebrek aan diepgang en narratieve richting sommige kijkers onbevredigd achterlaten. Ondanks deze kritieken toont ‘Il pleut dans la maison’ Sermon-Daïs potentieel als filmmaker, met een veelbelovende toekomst voor het creëren van diep persoonlijke en impactvolle verhalen.
Jelco Leijs
Waardering: 3
Bioscooprelease: 1 augustus 2024