Ilsa, She Wolf of the SS (1975)

Regie: Don Edmonds | 96 minuten | actie, horror, oorlog | Acteurs: Dyanne Thorne, Gregory Knoph, Maria Marx, Nicolle Riddell, Jo Jo Deville, George Buck Flower, Sandy Richman, Rodina Keeler, Lance Marshall, Richard Kennedy

Tja, hoe moet je een film als ‘Ilsa: She-Wolf of the SS’ nu beoordelen? Is het een moreel verwerpelijk stuk celluloid, een hilarische komedie, een (soft-)porno film, een horror/splatterfilm, of gewoon een slechte film met beroerd verhaal en ditto acteerwerk? Of al het bovengenoemde?

Één ding is zeker, deze film is niet bedoeld voor fijngevoelige of al te politiek correcte kijkers. Ga alleen naar dit curieze produkt kijken, dat uitgegroeid is tot een cultfilm en een hele serie sequels en soortgelijke films heeft “geïnspireerd”, als je kunt genieten van een schaamteloos exploitatieve film die grossiert in bloot, geweld, en gore.

Echter, dat de film zelfbewust “sleazy” is, en dat het geheel met een moddervette knipoog bekeken dient te worden, wordt in de eerste scènes meteen duidelijk. We zien een vrouw onder de douche, met de camera die langdurig, en in close-up, op de borsten gevestigd blijft. De volgende scène toont een in SS-uniform gehulde Ilsa, de blonde, (zeer) voluptueuze seksbom, met wat vrouwleijke collegae in haar slaapkamer, waar ze net de liefde heeft bedreven met een mannelijk slachtoffer. Ze maant hem, in Engels met campy Duits accent, om vaart te maken: “Time to go. Get dressed”. Ze stelt met genoegen dat “a man who has slept with me, will never sleep with another woman again”. De reden hiervoor is dat de man in kwestie gecastreerd wordt na de daad, wat we vervolgens (net niet helemaal) expliciet te zien krijgen. Wanneer Ilsa geconfronteerd wordt met een Amerikaanse gevangene, die zichzelf een “freak of nature” beschouwd door zijn mogelijkheid om continu sex te hebben zonder klaar te komen, raakt ze bezeten van hem, waardoor de Amerikaan macht over haar begint te krijgen. Ilsa (Dyanne Thorne) is zo’n wandelend karikatuur dat ze praktisch ieder keer dat ze in beeld verschijnt en/of haar mond opendoet op de lachspieren werkt.

Grappig is hoe ze meestal met half open bloes in beeld komt, haar volle boezem etalerend, en hoe dit zich uitstrekt tot elk vertoon van bloot in de film. Al het naakt wordt zo prominent en direkt getoond, met de overduidelijke reden om het te kunnen tonen, dat je eigenlijk alleen maar kan lachen als toeschouwer. De actrices zijn praktisch allemaal gevormd als pornosterren (en velen waren dit dan ook in werkelijkheid), en moeten onder de meest absurde voorwendselen uit de kleren. Dan is er het tweede belangrijke element in dit soort films: geweld. Net zo weinig motivatie wordt er geboden om de dames op verschillende manieren te martelen. Tenen worden eraf gedraaid, vrouwen worden gegeseld, gekookt, opgeblazen in een hoge drukkamer, levend gekookt, of behandeld met een onder stroom gezette dildo. Nu klinkt dit allemaal bijzonder onplezierig, en ja, dit is ook wel af en toe het geval, maar vaak wordt het ook zo cartoony gebracht, en in zo’n absurde context, dat het de kijker weinig kan “doen”. Wanneer de vrouwen met de zwepen, met ontblote, geoliede (oftewel: bezweete) borsten de slachtoffers bewerken, terwijl er af en toe droogkomische dialoog (door Ilsa) wordt gebruikt, kun je het in z’n geheel niet meer serieus nemen. Desalniettemin zijn er zeker momenten in scènes, of hele scènes die je een ongemakkelijk gevoel geven, en je doen afvragen of dit wel past in de film. Het geschreeuw van de dames komt soms wel erg afschuwelijk over, en wanneer we bijvoorbeeld een sadistisch spel zien van Ilsa, waarbij een vrouw met een strop om haar nek op een blok ijs staat, dat de Duitse inspecteur tijdens het etentje tot plezier moet dienen (als het ijs smelt, zal ze verhangen), is het aantrekkelijke camp-aspect van de film toch ver te zoeken.

Natuurlijk is het hele concept behoorlijk ziek te noemen. Het feit dat deze bloot-gore exploitatiefilm is geplaatst in de context van een concentratiekamp tijdens WOII, zal voor velen al reden genoeg zijn om de film te verafschuwen. Wie hier voorbij kan kijken, en ziet dat het meer als een wat verwrongen ‘Allo ‘Allo-film beschouwd kan worden, en ziet dat het vooral over-de-top humor betreft, zal regelmatig kunnen “genieten” van de film, al zijn er dan nog steeds scènes die over de rand van het toelaatbare gaan. Als verhaal op zich weet ‘Ilsa’ weinig betrokkenheid te genereren. Hij is soms traag; heeft nauwelijks sympathieke of driedimensionale personages; een romantisch subplotje dat heel even wordt aangeraakt, maar totaal niet wordt uitgewerkt; en acteerwerk dat varieert van bedoeld grappig tot onbedoeld campy en extreem slecht. De film is eigenlijk niet meer dan een aaneenschakeling van met bloot omgeven martelscènes, met af en toe een recht-toe-recht-aan (komische) sex-scène met Ilsa en de Amerikaan. De shootout tegen het einde van de film verdient nog wel even vermelding. Vooral de slow-motion waarmee de nazi’s schietend uit hun schuilplaats komen is hilarisch.

‘Ilsa: She-wolf of the SS’ is een controversiële film die op verschillende plaatsen verontrustend is (afgezien van het vrij zieke centrale concept), maar toch vaak, curieus genoeg, de aandacht vast weet te houden. Dit komt deels door het campy karakter, en deels door de absurditeit van het geheel en de benieuwdheid bij de kijker naar wat er in deze “freak show” nu weer bedacht/getoond gaat worden. Zeker niet voor iedereen aan te raden.

Bart Rietvink