I’m a Cyborg, But That’s OK – Saibogujiman kwenchana (2006)

Regie: Park Chan-wook | 103 minuten | drama, romantiek, fantasie | Acteurs: Su-jeong Lim, Rain, Hie-jin Choi, Byeong-ok Kim, Yong-nyeo Lee, Dal-su Oh, Ho-jeong Yu    

‘I’m a Cyborg, But That’s OK’ is een soort ‘Amélie’ op acid. Twee eenzame zielen vinden elkaar in een zelfgecreëerde, mooi vormgegeven realiteit, die alleen wat minder toegankelijk is dan bij ‘Amélie’. Niet voor iedereen geschikt dus. Ook cultuurverschillen zouden nog wel eens een barrière kunnen vormen, men gaat in Korea bijvoorbeeld anders om met ‘gekken’. Schoktherapie is in Nederland taboe bijvoorbeeld en het geduld en de beleefdheid waarmee patiënten benaderd worden zijn niet van deze wereld lijkt het, hoewel het kan zijn dat deze houding het gevolg is van de filmische uitvergroting van het gegeven. We hebben hier ten slotte wel te maken met Park Chan-wook. Mocht u hem nog niet kennen, hij is de maker van de roemruchte wraaktrilogie ‘Sympathy for Mr. Vengeance’, ‘Old Boy’ en Sympathy for Lady Vengeance’. Drie ultramooi gemaakte, ultragewelddadige pareltjes, die de Koreaanse regisseur in één klap bovenaan de lijst van meest hippe en eigenzinnige filmers van dit moment plaatsten. Check ‘m out! Overigens wel een waarschuwing als u eerst de ‘Cyborg’ film heeft gezien: die trilogie doet qua woede en moordzuchtigheid Young-goon’s wraakfantasie halverwege deze film lijken op een wandeling in het park.

‘I’m a Cyborg, But That’s Okay’ is dus een heel andere film dan zijn voorgangers. Zijn weirdness heeft hem in Nederland een enkele reis naar de schappen van de videotheek opgeleverd, wat een schandaal is voor een regisseur van dit formaat! Filmhuizen in den lande hadden met deze film, die op zijn minst aantoont dat Park Chan-wook een veelzijdig filmer is,  prima uit de voeten gekund. De art-direction is weer uitstekend. Kleuren zijn uitgebalanceerd en de plaatjes oogstrelend (zie de prachtige openingssequentie), met hier en daar weer wat indrukwekkende cameratrucjes (zoals het pingpong balletje), met weer van die bijzonder gekozen standpunten die vooral zijn ‘Lady Vengeance’-film zo kenmerkten, maar zonder dat het er te dik bovenop ligt de hele tijd.

De acteurs zijn werkelijk subliem. Het is niet gemakkelijk je in de standpunten van deze ontspoorde figuren te verplaatsen. Ze leven in een totaal andere realiteit, die jij als acteur moet leren kennen en geloven en vervolgens moet overbrengen naar het publiek, zonder jezelf belachelijk te vinden. En dat doen de meesten in deze film vlekkeloos. Probeer maar eens, zonder blikken of blozen, een ontroerend gesprek te hebben met een koffieautomaat, met het kunstgebit van je oma in je mond, terwijl een als konijn verklede mafkees om je heen hupst en je in de gaten houdt. Een makkelijke valkuil is dan ook dat de makers in de gekke omgeving te veel ruimte laten voor absurditeit en dat de film ontspoort in gekte om gekte, ten koste van een goed verhaal en dat men de kijker zo kwijtraakt. Dat gebeurt zeker hier en daar. Park Chan-wook is nu eenmaal een echte mooifilmer en de fantasie en schoonheid wint het hier van het realisme. Maar niet van de warmte. Want als het je lukt voorbij die gekte te kijken, zie je twee hoofdfiguren die elkaar in een andere dimensie ontmoeten en daarin een lichtpuntje in hun zo onzekere bestaan vinden, houvast, troost, begrip. En zo is het die liefde voor elkaar die hen weer in de richting van de aarde stuurt.

‘I’m a Cyborg, But That’s OK’ is dan ook vooral een film die gaat over het overwinnen van schaamte, het volgen van je hart en vertrouwen van elkaar. En natuurlijk een ode aan de fantasie, gemaakt door een van de meest veelbelovende filmers van deze tijd.

Arjen Dijkstra

Waardering: 4