Imprint – Masters of Horror: Imprint (2006)
Regie: Takashi Miike | 60 minuten | horror | Acteurs: Billy Drago, Youki Kudoh, Michie Itô, Toshie Negishi, Shimako Iwai
‘Miike kent geen genade’
Van de 13 afleveringen die er zijn gemaakt voor de televisieserie ‘Masters of Horror’ was er één al direct berucht. De Sci-Fi channel achtte Takashi Miike’s ‘Imprint’ te aanstootgevend om uit te zenden en de aflevering werd bewaard voor de dvd-uitgave. Met de komst van volume 4 in de ‘Masters of Horror’ dvd-reeks is het moment aangekomen dat kijkers in Nederland kunnen ontdekken waar alle commotie om draait.
Vaak stellen ze zich aan, die Amerikanen. Wanneer het echter om ‘Imprint’ gaat is de controverse begrijpelijk. Dit is geen aflevering die de geaccepteerde normen uitdaagt, maar ze gewoon ronduit vertrapt. Verwachten dat dit uitgezonden kon worden was een illusie. Miike maakt gretig gebruik van de artistieke vrijheid die ‘Masters of Horror’ bedenker Mick Garris en het Sci-Fi channel hem boden en trakteert de kijker op een aflevering die misselijkmakend, onbeschoft en ronduit geweldig is. Een zestig minuten durende neerwaartse spiraal van geweld, perversie en keiharde realiteit.
Miike heeft een fascinatie met marteling. Dat was al te zien in bekende werken als ‘Audition’ en ‘Ichi the Killer’. Wat Miike onderscheidt van andere filmmakers met een wansmaak is dat Miike’s films dicht bij de realiteit staan en de kijker de verontrustende scènes daardoor niet kan afdoen als ‘slechts een film’. Miike’s films gaan onder je huid zitten. Alles wat hij laat zien gebeurt. Wellicht niet in onze nette nieuwbouwwijken, maar wel op plekken waar mensen samenkomen die wij als maatschappij hebben afgeschreven. Takashi Miike drukt ons met onze neus in de uitwerpselen van de mensheid en doet dat in ‘Imprint’ weer uitermate effectief.
‘Soms is de leugen beter dan de waarheid’ zegt een misvormd hoertje in ‘Imprint’ en vat daarmee in één keer de thematiek van de aflevering samen. De film draait om karakters die op de rand van de maatschappij leven en die in deze verboden aflevering hun verhaal doen. Een verhaal dat steeds vreemder wordt hoe dichter we bij de waarheid komen en dat ons doet afvragen of we eigenlijk wel willen weten wat er in de wereld gebeurd of waar we zelf mee bezig zijn. Een even schokkend als origineel verhaal, want ‘Imprint’ kent vele onverwachte wendingen. Net wanneer je denkt dat het niet erger kan, trekt de film je nog verder naar beneden.
Takashi Miike wordt niet alleen gekenmerkt door een fascinatie met marteling, hij is ook één van de meest innovatieve filmmakers van zijn tijd. In ‘Imprint’ zijn dan ook weer genoeg van man’s hersenspinsels te zien. Tijdens dialogen ontbreekt bijvoorbeeld de montage en komt de compositie van het beeld op de eerste plaats. Karakters verdwijnen achter obstructies in het beeld en de camera blijft vastgeroest in simpele shots die de acteurs een podium geven dat theatraal aandoet. Op andere momenten zit Miike bovenop de actie en weet hij door pijnlijke close-ups de martelingen in zijn film voelbaar te maken. Een ijzeren pin die onder een vingernagel wordt geschoven is immers heel wat pijnlijker wanneer we er als kijker met onze neus bovenop zitten.
‘Imprint’ is pijnlijk, ziekmakend en ongetwijfeld de beste aflevering in de gehele serie. Dit is de aflevering die je niet mocht zien, maar – mits voorzien van een sterke maag – toch gaat bekijken. Niet omdat je wilt, maar omdat je moet.
Sander Colin
Waardering: 5