In Her Shoes (2005)

Regie: Curtis Hanson | 131 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Cameron Diaz, Tony Collette, Shirley MacLaine, Richard Burgi, Candice Azzara, Brooke Smith, Mark Feuerstein, Francine Beers, Jerry Adler

Wat interesseert regisseur Curtis Hanson nou echt, wat is de consistente factor achter zijn films? Na de alom gewaardeerde en bekroonde films ‘L.A. Confidential’ (1997) en ‘Wonder Boys’ (2000) besloot hij in 2002 de Eminem-film ‘8 Mile’ te maken en nu komt hij in 2005 ineens met de ‘chickflick’ ‘In Her Shoes’, gebaseerd op het populaire boek van Jennifer Weiner. Dat er een doelgroep voor is moge – na het succes van ‘Bridget Jones Diary’ en de tv-serie ‘Sex and the City’ – duidelijk zijn, maar wil Hanson alleen zijn portemonnee spekken dan? Volgens hemzelf is ‘In Her Shoes’ helemaal niet zo’n vreemde eend in de bijt. Hij meent dat al zijn films gemeen hebben dat de personages proberen uit te vinden wat ze aanmoeten met zichzelf en het leven, verlangend naar menselijk contact.

Goed, personages die verlangen naar menselijk contact, dat is inderdaad van toepassing op de zussen Maggie en Rose. Maggie is mooi maar dom en leeft haar leven daarom zonder enig verantwoordelijksgevoel, als eeuwige puber. Rose is het tegenovergestelde, door haar onzekerheid over haar uiterlijk (ze meent – ten onrechte- dat ze dik is) houdt ze zich doorgaans verre van feesten en mannen, maar stort zich op haar carrière. Beiden lijken ze niet erg gelukkig met dit leven, Maggie is niet in staat tot een diepgaander contact met mannen dan het fysieke en Rose is gestresst en partnerloos. Natuurlijk wil Rose eigenlijk een foute man, terwijl er een hartstikke lieve lobbes pal voor haar neus staat. Het zou geen romantische komedie zijn als Rose deze Simon (Mark Feuerstein) uiteindelijk niet toch zou zien staan. Erg komisch is ‘In Her Shoes’ overigens niet. Het is toch vooral drama wat de klok slaat, de overleden manisch depressieve moeder van de zussen, hun ellendige ruzie, ‘verdwenen’ grootouders en vervelende stiefmoeder, geen wonder dat op IMDB bij genre alleen ‘drama’ staat. In het bejaardentehuis bij grootmoeder Ella (Shirley MacLaine) is het echter wel weer lolligheid troef. Zo is er een scène waarin de oudjes met cocktails in de hand ‘Sex and the City’ kijken, in een poging aansluiting te vinden bij Maggie. Of de scènes waarin Maggie bij het zwembad gaat zonnebaden en er een horde bejaarde mannen toekijkt.

Waarschijnlijk zijn die scènes waarin Maggie schaarsgekleed door het beeld huppelt de enige reden waarom mannen deze film zouden willen zien. Cameron Diaz’ perfecte benen en borsten worden vaak duidelijk in beeld gebracht (de benen vaak naakt, de borsten wat bedekter). Maar de mannen die zich daarvoor de bios in hebben laten leiden moeten wel ruim twee uur typische vrouwenproblemen doorstaan. Het begint gelijk al met de aantiteling: Shirley Manson van Garbage zingt ‘Stupid Girl’ en we zien schoenen, zwarte schoenen met hoge hakken. Nou zal een enkeling daar opgewonden van worden, maar de onzekerheid van Rose (overigens goed neergezet door de altijd goede Tony Collette) die gaandeweg ietsje afneemt en het aanvankelijke egocentrisme van Maggie dat gaandeweg wat meer afneemt, dat zijn toch zaken die weinig mannen zo lang zullen willen bekijken. En ook niet alle vrouwen zullen ervan gecharmeerd zijn. Al het drama zou de film meer diepgang moeten geven, maar dat doet het niet. Het blijft steken bij sentimenteel gejammer. Okee, het is redelijk mooi in beeld gebracht en met de acteerprestaties is ook niets mis, maar voor een goed drama is het allemaal te lichtvoetig en wie iets leuks over vrouwen en schoenen wil zien kan beter naar ‘Sex and the City’ kijken.

Emy Koopman

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 1 december 2005