In the Mood for Love – Fa yeung nin wa (2000)

Recensie In the Mood for Love CinemagazineRegie: Wong Kar Wai | 98 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Maggie Cheung, Tony Leung Chiu Wai, Ping Lam Siu, Tung Cho ‘Joe’ Cheung, Rebecca Pan, Lai Chen, Man-Lei Chan, Kam-wah Koo, Roy Cheung

Met ‘In the Mood for Love’ gooide de Chinese regisseur Wong Kar Wai  hoge ogen in de 2000 editie van Cannes. De prent sleepte twee prijzen (best actor award en Grand Prix technique) in de wacht. De internationale pers ontving de film erg enthousiast. Wat maakt de prent zo bijzonder?

‘In the Mood for Love’ valt nog het beste te vergelijken met de Amerikaanse film ‘Lost in Translation’ van Sofia Coppola. Net als in Coppolla’s werk weet de Aziatische regisseur met zijn film een bijzondere, kalme sfeer en emoties op te roepen. De beeldtaal is net zo belangrijk als de dialogen. De spil van de film is de chemie tussen de acteurs en de beheerste cameravoering.

Al deze elementen zitten verwerkt in Wongs film. De Aziatische supersterren Maggie Cheung en Tony Leung Chiu Wai zijn perfect op elkaar ingespeeld. De chemie tussen hen is zo overtuigend dat het lijkt of je een voyeur bent in het leven van echte mensen. En niet gewoon een ‘filmpje aan het kijken bent’. Op erg subtiele wijze worden de emoties van de personages uitgediept. In plaats van een lading vol uitleggende dialogen, schotelen de acteurs de kijker een enkele blik voor. Puur uit lichaamstaal en uitstraling is op te maken wat de karakters denken. Het verhaal speelt niet zo’n belangrijke rol. Emoties staan centraal, niet de vertelwijze. De film speelt in op de gevoelens van de personages. Door dingen niet te laten zien, wordt de ambiance mysterieuzer en sfeervoller. Zo zijn de partners van Chow en Su nooit te zien. Alleen hun stemmen zijn te horen. Ook de afsluiting van een scène tussen Chow en Su kan achter gesloten deuren plaatsvinden, de kijker mag zelf zijn of haar conclusie trekken. Geven de personages toe aan hun verlangens, of juist niet? Door niet elke situatie voor te kauwen, krijgt de film een zekere diepgang. Iedere kijkbeurt valt er iets nieuws uit de prent te halen.

De mooie cameravoering van Christopher Doyle versterkt de melancholieke sfeer. Felle kleuren, pasteltinten en aparte close-ups geven de film een bijzondere sfeer mee. De prent probeert een melancholiek gevoelen op te wekken, niet zozeer door een enkel aspect te belichten maar door een combinatie van factoren. Zo staat niet alleen het acteerwerk centraal, of het verhaal maar de samensmelting van beeld en geluid. De muziek is ook noemenswaardig. De film speelt zich af in de jaren 60, dat is te horen aan de soundtrack. Nummers van jazzlegende Nat ‘King’ Cole en Chinese evergreens worden afgewisseld met moderne, instrumentale muziek van componist Shigeru Umebayashi. De compositie ‘Yumeij’s theme’ komt steeds terug, ter begeleiding van Su Li-zhen’s emoties en acties. Ondanks de constante herhaling van dit muziekstuk begint het nummer niet te irriteren, omdat het zo goed is afgestemd op de beelden.

De film heeft een traag tempo, het verhaal kabbelt rustig voort en actie, seks of spitsvondige dialogen hoef je ook niet te verwachten. ‘In the Mood for Love’ is een gevoelige, stemmige film over de verlangens en emoties van gewone mensen. Onderdrukte emoties, pijn, verdriet, verliefdheid al deze emoties vloeien in- en door elkaar heen, de prent is melancholisch. Deze productie zal niet iedereen aanspreken, maar het is een film die het verdient om door een groot publiek bekeken te worden.

Frank v.d. Ven

Waardering: 5

Bioscooprelease: 15 maart 2001
Bioscooprelease: 10 juni 2021 (re-release, 4K gerestaureerd)