Incendiary (2008)

Regie: Sharon Maguire | 96 minuten | drama, thriller, romantiek | Acteurs: Michelle Williams, Ewan McGregor, Matthew Macfadyen, Sidney Johnston, Jonathan Andrews, Ehti Aslam, Sasha Behar, Robin Berry, Gavin Brocker, Nicholas Courtney, Chris Ellis, Monty Fromant, Nicholas Gleaves, Edward Hughes, Usman Khokhar, Chris Mansfield, Joe Marshall, Ricci McLeod, Terry McShane, Brian Meggs, Thomas Meggs, Julie Rochford, Enzo Squillino Jr., Satu Suominen, Michael Thompson, Tola, Benjamin Wilkin, Chris Wilson, Simon Wilson

Circa het eerste half uur van ‘Incendiary’ is pakkend, aangrijpend, en wekt, vooral ook door de geweldige performance van Michelle Williams, de indruk dat dit toch op zijn minst een vier sterrenfilm kan gaan worden. Er zijn al veel films over terroristische aanslagen of de nasleep hiervan gemaakt sinds 9/11, maar ‘Incendiary’ lijkt een unieke invalshoek te gebruiken, die boeit door zijn persoonlijkheid en intimiteit. Maar wanneer de aanslag heeft plaatsgevonden en er hierna een soort mysterie/detective-plot inzet, verliest de film zijn scherpe focus te veel, ten faveure van Hollywoodmachinaties en een tamelijk politiek correcte, ruimhartige, en positieve insteek. En dat geeft de film een te goedkoop en verwaterd karakter. Door heel veel te willen zeggen, en alles te willen zijn, wordt de film juist minder welbespraakt. Dat is jammer, want het basis-onderwerp – het verdriet en de verwerking van Michelle Williams’ personage – en de acteerprestatie van Williams verdienen veel beter.

Michelle Williams geeft hier een Oscarwaardige acteerprestatie ten beste. Ze kan alles wat het script van haar verlangt en meer: ze is afwisselend uitdagend, kwetsbaar, contemplatief, nonchalant, sensueel, en vooral ontroostbaar en zwaar depressief. Daarnaast bedient ze zich ook nog eens van een volledig overtuigend Engels accent. Alleen haar acteerwerk maakt de film al kijkbaar en bijna de prijs van een bioscoopkaartje waard. Jammer dat het script haar na de eerste akte in de steek laat.

Haar personage voelt zich schuldig vanwege haar affaire en het feit dat ze niet bij haar man en kind was toen de aanslag plaatsvond, en dit aspect, gekoppeld aan het feitelijke verdriet over het verlies van haar man en kind, zorgt ervoor dat ze in een depressie terecht komt waar ze niet meer uit lijkt te kunnen komen. Het is interessant om te zien hoe verlies hier getoond wordt, en dat er zo wordt ingezoomd op het effect hiervan op familieleden of geliefden. Aanvankelijk gebeurt dit op een minstens zo intrigerende wijze als getoond in ‘In the Bedroom’ of ‘La stanza del figlio’, maar wanneer Ewan McGregors Jasper Black ineens op jacht gaat naar de dader van de aanslag en het verhaal van verdriet goeddeels plaats maakt voor complottheorieën en gezapige “open brieven” aan Osama Bin Laden, word je als kijker uit de doorleefde kijkervaring getrokken en wordt het weer heel duidelijk dat je naar een film zit te kijken. Ook het positieve, constructief bedoelde einde, dat de onverwoestbaarheid van de mens(elijke hoop) moet weergeven, is eerder lachwekkend dan inspirerend of ontroerend. Dit valt zeer te betreuren want er schuilt een briljante film in ‘Incendiary’.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 15 januari 2009