Incroyable mais vrai (2022)

Recensie Incroyable mais vrai CinemagazineRegie: Quentin Dupieux | 74 minuten | komedie | Acteurs: Roxane Arnal, Grégoire Bonnet, Alain Chabat, Anaïs Demoustier, Léa Drucker, Mikaël Halimi, Lena Lapres, Benoît Magimel, Nagisa Morimoto, Marie-Christine Orry, Stéphane Pezerat

Een stel van middelbare leeftijd, Alain (Alain Chabat) en Marie (Lea Drucker), gaan op Funda-tour en stuiten ergens in een buitenwijk op het huis van hun dromen. Volgens de makelaar heeft het riante optrekje toegang tot iets heel speciaals. Tevens een waarschuwing. Zeg dat wel, meneer de makelaar. Wat volgt, is onbeschrijfelijk… Dupieux. Want als er al een filmmerk is voor absurdistische uitstapjes op het witte doek, dan is het wel de regisseur van ‘Incroyable mais vrai’, zoals Tarantino dat voor praatgrage geweldsorgieën is (het staat in de sterren geschreven dat de twee filmmakers dezelfde voornaam dragen).

Regisseur Dupieux blijkt een snel-filmer, vijf producties in vier jaar, en in 2022 heeft hij na ‘Incroyable mais vrai’ nog ‘Fumer fait tousser’ op stapel staan (en troeft daarmee Woody Allen op de finish af). De Franse cineast schrijft zijn hersenspinsels uit in alledaagse beeldtaal en giet er een dosis absurditeiten overeen. De talloze omkeringen in de filmplots zijn immer spoilersensitief. Echter al schrijf je op wat je ziet en hoort, roept dit onomkeerbaar op tot bewonderend ongeloof of knarsetandende onverschilligheid.

Voor ‘Incroyable mais vrai’ gaat Dupieux te keer met flashforwards. Ongegeneerd maakt hij bokkesprongen in de tijd van luttele minuten tot uren, dagen, maanden en zelfs jaren. Gulzig spoelt hij door met een verwoestend effect op de personages. Het leven in deze filmschnitt is een hachelijke grap zonder clou. Voor de regisseur lijken de vormgrapjes bovendien belangrijker dan wat je ermee zegt. Op die manier houd je je fans misschien wel jong van geest. Toch tast Dupieux wel degelijk de mogelijkheden tot maatschappijkritiek af, want wat hebben mieren, een nog altijd prikkelend motief in het surrealisme, en de obsessie voor jeugdigheid met elkaar gemeen in deze film?

Wederom brengt Dupieux een buitengewoon staaltje onnozelheid uit, hij leeft er gewoonweg voor. Sowieso is een speciale vermelding voor acteur Benoit Magimel die de groteske baas van Alain vertolkt, op zijn plaats. Met hoogst ongemakkelijk succes omarmt Benoit de complete idiotie van dit avontuur. Echter de huiszoektocht van het modale Franse koppeltje zakt ook bijna door de eigen dubbele bodem en zo scheren de 74 minuten dicht langs het ravijn van vergetelheid. Dupieux’ producties hebben hier sowieso last van. Daarnaast heeft hij er een handje van de producties onder de anderhalf uur te klokken, alsof tegen die tijd de eigen aandachtspanne ook wel zo beetje op is. Toch blijf je staren naar Bunuel light. Zo is ‘Mandibules’ (2020), Dupieux’ mixversie van ‘The Big Lebowski’ (Joel & Ethan Coen, 1998) en de stoner broers Cheech & Chong (‘Up in Smoke’, Lou Adler, 1978) inclusief een grote dikke vlieg, beduidend grappiger. Maar Joost mag weten waarom. Enfin, ongelooflijk maar waar! Was getekend – Quentin –.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 30 juni 2022