Inexorable (2021)

Regie: Fabrice du Welz | 99 minuten | thriller | Acteurs: Benoît Poelvoorde, Mélanie Doutey, Alba Gaïa Bellugi, Janaina Halloy, Anaël Snoek, Jackie Berroyer, Sam Louwyck, Paul Gottignies, Tania Garbarski, Lara Persain, David Murgia, Catherine Salée, Julia Demoulin

Een Waalse thriller met een ambitieus uitgangspunt, dat meteen naar de hogere regionen van de cinema voert. Lees: gezinsgeluk dat onder druk staat en fatale omstandigheden opzoekt met het betrekken van een Escher-achtig landhuis. Hogere regionen, daarmee bedoelen wij ook: de zaken moeten meteen op punt staan in de openingsscènes.

Haneke kan dat, het combineren van situatieschets en dreiging. De voortekenen zijn ook bij deze makers goed: de film begint met het geluid van blaffende honden; schrijver Marcel (Poelvoorde) gaat er een uitzoeken met zijn dochter Lucie (Halloy). Marcel heeft writer’s block en trekt om die reden met vrouw en dochter in het Ardennenkasteel van zijn overleden schoonvader.

Al snel verschijnt een ontheemde tiener ten tonele. Deze Gloria (Bellugi) wordt de oppas, en zegt verzot te zijn op de boeken van de vadsige, depressieve schrijver. Voelt u hem al? Regisseur Du Welz (‘Adoration’) windt er geen doekjes om: hij zegt bewust de hoek van ‘Single White Female’ op te zoeken en veel van zichzelf in Marcel verwerkt te hebben.

Soit. ‘Adoration’ (ook in deze thriller speelt Poelvoorde een hoofdrol) heeft eerder de Belgische filmkritiekprijs gewonnen – een coming-of-age verhaal van een 14-jarige jongen, met een wegloopromance als hart. Het meisje in kwestie heet ook Gloria en is schizofreen. Interessante naam natuurlijk in het licht van deze productie. Is ‘Inexorable’ (‘Onverbiddelijk’) een vervolg?

De aanpak is vrij rechtlijnig: zwerfmeisje zonder ouders leest in de krant dat een schrijversechtpaar in een nabijgelegen landhuis trekt en biedt zich aan; de mater familias vertrouwt het koekoeksjong, omdat jonge vrouwen nu eenmaal worden vertrouwd in onze samenleving. Wat opvalt zijn de onsympathieke personages en het feit dat Gloria een jongere versie lijkt van Marcels vrouw Jeanne (Doutey).

De medeklinkers van de filmtitel verschijnen in beeld, en worden langzaam aangevuld met klinkers, begeleidt door ingetogen klassieke muziek. De situatieschets in sfeertekening is spot-on, en Du Welz drijft de plot snel in de richting van het voornoemde. Poelvoorde levert altijd, in komedie of drama, en dat geldt hier ook voor de charismatische Bellugi en de oerdegelijke Doutey.

Effectbejag is Du Welz niet vreemd. Je kunt na twintig minuten al aanvoelen welke kant het opgaat. Du Welz wordt in de Belgische pers ook wel ‘horrorkoning’ genoemd; wij gaan gewoon stoppen met dit schrijven. De regisseur heeft met het veelbelovende begin een podium geschapen waarvandaan hij het tempo van handeling maximaal kan bepalen. Oordeel zelf over het vervolg.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 juni 2022