Inferno (1980)
Regie: Dario Argento | 107 minuten | horror, thriller | Acteurs: Leigh McCloskey, Irene Miracle, Eleonora Giorgi, Daria Nicolodi, Sacha Pitoëff, Alida Valli, Veronica Lazar, Gabriele Lavia, Feodor Chaliapin Jr., Leopoldo Mastelloni, Ania Pieroni, James Fleetwood, Rosario Rigutini, Ryan Hilliard, Paolo Paoloni
Natuurlijk, ‘Inferno’ is gedateerd en kan zich qua special effects niet meer meten aan de horrorfilms van vandaag de dag. Daarentegen, alles in ‘Inferno’ is door mensenhanden gemaakt zonder al te veel computereffecten. En dat heeft ook zo zijn charme. Van het veel te rode nepbloed tot de lijken (overduidelijk poppen) moet de film het dan ook voornamelijk hebben van de onheilspellende sfeer die vanaf de eerste minuut te voelen is.
Schrijver en regisseur Dario Argento staat bekend om zijn gewelddadige films die vaak een abstract karakter hebben. Nu is de mate van geweld in ‘Inferno’ nog wel te overzien voor een horror film, maar ook in deze film is een abstract verhaal de basis. Iets wat destijds niet aansloeg bij het grote publiek.
De gehele film speelt zich af in een groot appartementencomplex. Schijnbaar staat dit complex ergens in New York, maar niets wijst er op dat de hoofdrolspelers zich bevinden in het hart van een bruisende stad. Argento heeft het geheel zo minimalistisch en onheilspellend in beeld gebracht dat een surrealistische setting ontstaat die je doet denken aan een boze droom. Ergens is er de herkenning naar een normale mensenmaatschappij, maar ondertussen weet je dat er iets totaal scheef zit.
De kleuren in de film beperken zich hoofdzakelijk tot blauwe en rode tinten die je meenemen in de roes van ‘Inferno’. Eveneens kenmerkend voor Argento is de Jugendstil die te herleiden valt uit de decors en gebouwen. Het verhaal lijkt in deze stijlvolle film wat ondergeschikt te zijn aan de mystieke vlucht die ‘Inferno’ maakt. Kort gezegd, de logica is al snel verdwenen en je zult je in deze film moeten laten meevoeren met de sfeer die het door de vormgeving ademt. En wie daar de tijd en de moeite voor neemt waant zich even in een ijzingwekkende horrorwereld.
Hoofdrollen in ‘Inferno’ zijn onder andere weggelegd voor Irene Miracle en Leigh McCloskey. Die laatste zullen sommige mensen misschien nog kennen uit ‘Dallas’, waarin hij acht jaar lang de rol van Mitch Cooper vertolkte. Al met al prima acteurs, maar tegelijk in deze film geen acteerprestaties die je direct bij blijven. En dat lijkt in ‘Inferno’ ook niet zo belangrijk te zijn. Het zijn zaken die ondergeschikt zijn aan het visuele kunstwerkje dat Argento met deze film neerzet.
Films van Argento hebben ondertussen een cultstatus verworven, met ‘Suspiria’ (uit 1977) als beroemdste horrorklassieker. Ondanks de commerciële mislukking is ‘Inferno’ een film die genoemd mag worden. En voor wie de moeite neemt, let eens op die typische handelsmerken van Argento. Zoals close-ups van handen, gebruik van veel spiegels en rode wapperende gordijnen.
Tjeerd Kooistra