Inheritance (2025)

Recensie Inheritance CinemagazineRegie: Neil Burger | 101 minuten | thriller | Acteurs: Phoebe Dynevor, Rhys Ifans, Daniel Joey Albright, José Alvarez, Ciara Baxendale, Kersti Bryan, Byron Clohessy, Majd Eid, Mitchell Hochman, Jack Lyons, Salim Siddiqui

Met niet veel meer op zak naast een iPhone en een script maken regisseur Neil Burger en zijn crew van ‘Inheritance’ een gewaagde, guerrillastijl spionagethriller. Echter is deze film niet die thriller die de kijker rechtop in de stoel houdt. Een opeenstapeling van overige creatieve keuzes zorgt er namelijk voor dat het haast onmogelijk is betrokken te blijven. Cinéma vérité met een iPhone, wereldsteden New York, Caïro, New Delhi en Seoul als onberoerde exterieurs en de acteurs vervolgens zoveel mogelijk natuurlijk laten opgaan in die omgevingen, een versleten script dat weinig ruimte laat voor improvisatie (mede door eerder genoemde keuzes) en een camerasensor die duidelijk moeite heeft met plotselinge bewegingen of lichtarme omgevingen: het is téveel om de kijker van de spanning bij het hoofdpersonage te overtuigen. Deze film is echter wel een mogelijke inspiratiebron. Want ‘Inheritance’ is eigenlijk een hele dure, maar eerlijke reclame voor de nieuwste generaties iPhones geworden. En voor de juiste mensen is het nu mogelijk om een geloofwaardige speelfilm op het witte doek te krijgen met een iPhone. Maar ook bij deze speelfilms geldt (en zal blijven gelden) dat de overige creatieve keuzes bepalen of het ook een speelfilm is die blijft boeien.

In ’Inheritance’ wordt Maya (Phoebe Dynevor) op de begrafenis van haar moeder verrast door haar vervreemde vader, Sam (Rhys Ifans). Hij komt niet alleen om haar te troosten, want Sam biedt Maya aan om voor hem te komen werken. Het enige dat ze moet doen is de internationale vastgoedklanten van Sam in de watten leggen. De ongelukkige Maya gaat overstag. Alleen eenmaal aangekomen in Caïro blijkt Sam in het verleden aan spionage grenzende werkzaamheden te hebben verricht. Iets dat hij nu heeft afgezworen. Maar wanneer Sam tijdens een etentje plots niet terugkomt van de wc, is Maya binnen no-time de speelbal in een internationaal spionagecomplot.

Doorgaans zie je ontzettend veel iPhones in het straatbeeld van een wereldstad en dat geeft filmmakers en acteurs de vrijheid om op te gaan in de omgeving. Deze guerrilla vorm van films maken is precies waar Burger zich aan wilde wagen met ‘Inheritance’. En dat doet hij met gestrekt been. Hij combineert het namelijk met cinéma vérité, een veel gebruikte stijl in documentaire maken waar de camera dicht op de personen staat en de personen vertrouwd zijn met de aanwezigheid van de camera. Deze stijl maakt het lastiger onopgemerkt te blijven en des te knapper onderdeel uit te maken van een ongecontroleerde omgeving. Maar dat het deze crew en cast is gelukt blijkt wel uit het feit dat de winkeleigenaren (en de politie) pas zijn ingelicht over de speelfilm nadat Phoebe Dyvenor, volledig in haar rol, een fles drank en een zonnebril had gestolen.

De combinatie van cinéma vérité met een vastgesteld en versleten script om de plot te bewaken, koppelt de kijker los van de hoofdpersonages. Echter is dat ironisch genoeg wel realistisch, want de meeste mensen voelen zich niet emotioneel verbonden met hun voorbijgangers in een grote stad. Alleen op dit vlak wordt realistisch problematisch voor ‘Inheritance’, want het gaat namelijk om specifieke “voorbijgangers” die de kijker de hele film volgt, Maya en Sam. En daar is geen emotionele band mee op te bouwen. Over het algemeen is het acteerwerk van Dyvenor en Ifans goed, maar het is, in de enkele takes die Burger zeer waarschijnlijk maar per scène had, té gekristalliseerd. Het meest veelzeggende voorbeeld daarin is misschien wel de nietsvermoedende motorrijder die Maya naar het station brengt, verstrikt raakt in een achtervolging met de politie waarover Maya zegt dat het haar ex is, ternauwernood ontkomt en aangekomen bij het station wijst en zegt: “Daar moet je je treinkaartje halen”.

De cast en crew zijn voor ‘Inheritance’ échte lefhebbers. Hun lef staat echter niet garant voor onze spanning.

Jannick Engel

Waardering: 3

Bioscooprelease: 30 januari 2025