Innocence (2004)
Regie: Lucile Hadzihalilovic | 115 minuten | drama, fantasie | Acteurs: Marion Cotillard, Hélène de Fougerolles, Zoé Auclair, Lea Bridarolli, Bérangère Haubruge, Alisson Lalieux, Astrid Homme, Olga Peytavi-Müller, Véronique Nordey, Corinne Marchand, Sonia Petrovna, Micheline Hadzihalilovic, Ana Palomo-Diaz
Bij de woorden ‘gotische kostschool’ komen al snel Harry Potter associaties bovendrijven, maar laat je niet bedriegen: dat er op deze school alleen meisjes zitten is niet het enige verschil met de populaire tovenaarsverhalen. ‘Innocence’ is geen film voor kinderen, geen film met een traditioneel (actie) plot. Het is daarentegen een zeer artistieke film, als je beelden poëtisch kunt noemen dan is die term van toepassing op ‘Innocence’.
Voor regisseuse Lucile Hadzihalilovic is dit pas haar derde film, en het is misschien leuk om te weten dat haar vorige film een korte ‘adult’ film was, genaamd ‘Good Boys Use Condoms’ (1998). Voor ‘Innocence’ – gebaseerd op een novelle van Frank Wedekind – werd de hulp ingeschakeld van Benoît Debie voor de cinomatografie. Debie deed eerder de cinematografie voor Gaspar Noé’s film ‘Irréversible’ (2002), een film berucht om het misselijkmakende realtime (seksuele) geweld. Hadzihalilovic draagt ‘Innocence’ op aan deze Noé, haar partner waarmee ze regelmatig samenwerkt. Zelfs zonder dit te weten is de seksuele lading van ‘Innocence’ overduidelijk. Al die jonge meisjes in ultrakorte witte rokjes, die ze zonder gène uittrekken om met z’n allen te gaan badderen. En die voortdurende dreiging van ‘iets’.
Meisjes komen het internaat ‘binnen’ via een doodskist en als ze proberen voortijdig te ontsnappen zullen ze het ook verlaten in een doodskist. Absolute gehoorzaamheid en mooi kunnen dansen zijn de voorwaarden om er weg te komen. Je moet afwachten tot je bij de oudsten hoort (met de paarse haarlinten), bij wie op elk moment de menstruatie – en dus de puberteit – kan toeslaan. ‘Innocence’ laat zich zo bekijken als een allegorie: het internaat in haar idyllische bosrijke omgeving staat voor de veilige kindertijd, maar wie te vroeg volwassen wil worden zal daarvoor moeten boeten. Zo gaat de roddel dat een van de leraressen, de manke Madame Edith (Hélène de Fougerolles) geprobeerd heeft te ontsnappen en daarvoor gestraft is door de directrice, die haar been zou hebben gebroken. De andere lerares, Eva (Marion Cotillard) is meer in beeld, maar over haar komen we nauwelijks meer te weten. Een huilbui tijdens een nieuwjaarsetentje suggereert dat ook zij hier nooit meer weg zal komen.
De symboliek wordt er ietwat dik bovenop gelegd in ‘Innocence’, maar er blijft genoeg onverklaarbaar om de film interessant te houden. Waarom bijvoorbeeld die nadruk op de benen van de meisjes, en op het dansen in het algemeen? Is dansen dan zo ultiem vrouwelijk? Het levert hoe dan ook prachtige beelden op. Debie verstaat zijn vak. Doet de lange, onheilspellende en licht schuddende aantiteling, het kolkende water en het vervolgens beeldje voor beeldje in beeld brengen van de omgeving (als foto’s) nog denken aan ‘Irréversible’, de rest van de film is de editing (van Adam Finch) onopvallend en de cinematografie rustig. De gehele film is een aaneenschakeling van perfect beeldje na perfect beeldje. Voeg daarbij de mysterieuze sfeer en ‘Innocence’ is een ervaring op zich.
Emy Koopman