Interiors (1978)

Regie: Woody Allen | 93 minuten | drama | Acteurs: Kristin Griffith, Mary Beth Hurt, Richard Jordan, Diane Keaton, E.G. Marshall, Geraldine Page, Maureen Stapleton, Sam Waterston, Henderson Forsythe

Na ‘Annie Hall’ gebruikte Woody Allen dezelfde crew om te laten zien dat hij meer in huis had dan komedies over liefdesperikelen. Zelden slaagde een regisseur zo goed op een voor hem onbekend vlak. De dramatische momenten in ‘Interiors’ zijn van een haast verlammende spanning, en vrijwel alle acteurs en actrices weten hun karakters een ingehouden complexiteit mee te geven; net onder de oppervlakte borrelt er zo veel – het kan niet anders dan tot een kookpunt komen. Voorspelbaar zijn de acties echter nooit. Allen stuurt slechts zachtjes aan; zijn bewegingen als regisseur met het verhaal zijn als een kapitein die zijn schip met kostbare lading beetje bij beetje een paar graden laat draaien, om perfect uit te komen.

Opvallend ook is om te zien hoe veel aandacht er aan de aankleding van het buitenhuis is besteed; het is de plaats waar het grootste deel van het verhaal zich afspeelt, maar de tonen, kleuren en setting zijn voelbaar afkomstig van de personages. Grotendeels schatplichtig aan Ingmar Bergman laat cameraman Gordon Willis de soberheid doorschijnen in elk shot; de manier waarop hij speelt met schaduwen kan niet genoeg geprezen worden.

Zo triomfeert ‘Interiors’ op haast alle vlakken. Slechts een jaar na zijn vorige succes werd Allen opnieuw genomineerd voor Oscars voor Beste Regisseur en Beste Originele Scenario. Daarnaast werden ook Maureen Stapleton, Geraldine Page en de Art Direction genomineerd. Het was de tijd dat het nog prijzen regende voor Allen, hoewel hij nu weinig anders doet dan in de jaren 70 en 80. Heeft de tijd hem ingehaald? Waarschijnlijker is het gebrek aan waardering voor auteurs in de cinema. Decennia geleden werd Allen nog geprezen als een van de weinige filmmakers die met een eigen stem sprak. Hedendaags wordt hem dat verweten. Het is ook niet dat hij nu slechte films maakt, maar het einde van de jaren 70 met ‘Annie Hall’, ‘Interiors’ en ‘Manhattan’ is van zo’n gepassioneerde en veelzijdige schoonheid, dat Allen er tot het einde der dagen aan herinnerd zal worden.

Luuk Imhann

Waardering: 5

Bioscooprelease: 7 december 1978