Interview Michael Morris (Bridget Jones: Mad About the Boy)

Op 3 februari 2025 wordt regisseur Michael Morris verwelkomd op de Nederlandse première van ‘Bridget Jones: Mad About the Boy’. Voor de première spreek ik hem over dit vierde deel van de filmreeks. Ondanks een moordend interviewschema oogt de regisseur fris en gefocust. Ook is hij complimenteus, of het nu gaat om de opnameapparatuur (‘like James Bond’) of de vragen (‘brilliant questions’). Aan het eind van het interview gaat het kort over de survivalmodus waar hij in zit op deze drukke dag. Morris, weer hoffelijk: “Ik heb het gevoel dat ik eruit kom.”

Verdriet en verslaving

In het vierde deel is Bridget Jones weduwe en moet ze de dood van haar man Mark Darcy verwerken. Morris vertelt wat hij boeiend vindt aan rouw en rouwverwerking: “Als regisseur ben ik geïnteresseerd in alle onderdelen van menselijk gedrag die het normale leven tot het uiterste drijven.” Hij noemt zijn eerdere film ‘To Leslie’ (2022), waarin Andrea Riseborough de hoofdrol speelt. “Die film ging over een vrouw die met alcoholisme en verslaving worstelde, en moest vechten om de natuurlijke gang van haar leven terug te vinden.” De regisseur ziet een duidelijk verschil tussen verdriet en verslaving, maar ook vergelijkbaarheid. “Het werpt ons in een ongemakkelijke en zeer extreme, intense ervaring”, legt hij uit. “En daar gaan we allemaal verschillend mee om.”

Iconisch stel

Morris besefte dat ‘Bridget Jones: Mad About the Boy’ hem de kans gaf om een komedie over verdriet te maken. “Een film die hopelijk echt functioneert als een leuke film, als een komische ervaring. Maar die ook ruimte biedt om méér te voelen, om daadwerkelijk een klein beetje te ervaren van wat Bridget doormaakt.” Dat laatste wordt volgens hem mogelijk door Bridget Jones en Mark Darcy, die samen een ‘iconisch stel’ vormen. “Het idee om hém weg te halen levert al een soort verlies op dat het grootste deel van het publiek kan begrijpen.”

Authentiek moment

De film bevat genoeg scènes waarin rouw voorkomt, maar romantische scènes zijn er ook volop. Ik vraag de regisseur naar de eisen die hij daaraan stelt. Morris: “Het geweldige van film is dat het je de mogelijkheid geeft om een ​​authentiek moment te creëren. Het gebeurt af en toe en het is echt geweldig als het gebeurt, want je hebt al dat licht, al die mensen en het ‘Stilte op de set!’.” Hij zegt eigenlijk maar één eis te hebben: “Dat twee acteurs de wereld kunnen buitensluiten en we samen een authentiek moment kunnen vinden.”

Fenomenale actrice

De regisseur borduurt voort op voorwaarden voor overtuigende romantiek. Morris: “Ik ga naar geen enkele scène toe met een bepaalde verwachting van wat het moet zijn. Het hoeft niet tot een bepaald punt te komen, het hoeft niet grappig te zijn, het hoeft niet verdrietig te zijn. Als het écht is, dan is er sprake van al die dingen.” Hij prijst zich gelukkig met deze film. “Want Renee Zellweger is zo’n fenomenale actrice, net als Andrea Riseborough. Je hebt iemand die in staat is om op elk moment heel authentiek te zijn.”

Menselijke vrouwen

Met Riseborough slaat Morris weer een bruggetje naar ‘To Leslie’. Daar is het vrouwelijke hoofdpersonage Leslie, net als Bridget, aan het overleven. En ook zij leert hoe ze weer moet leven. Of hij die parallel zelf ook ziet? “Ja, en ik ben erg blij dat je het ook hebt opgemerkt, want het zijn duidelijk heel verschillende films.” En dan: “Niet dat ik zoveel eerbied heb voor genre.” Het echte leven houdt zich volgens Morris ook niet aan genres. “Niemand van ons leeft in een romcom en hopelijk leven we ook niet in een horrorfilm. Het is een beetje van alles.” Dan weer over de hoofdpersonages: “Het zijn twee meeslepende, onvolmaakte, zeer menselijke vrouwen, die eindeloos fascinerend zijn. Beide vrouwen worden gedwongen om het leven dat ze voor zichzelf hebben opgebouwd en dat een soort omhulsel is, te verlaten en terug de wereld in te gaan.”

Survivalmodus

Bridget en Leslie zitten dus allebei in survivalmodus. Maar waarom dit soort personages het publiek zo aanspreken? “Bridget heeft altijd aantrekkingskracht gehad op het publiek. Ze is onvolmaakt, rommelig en chaotisch, maar tegelijkertijd warm. Ze benadert het leven gewoon met liefde. Maar ik denk dat we haar niet eerder in overlevingsmodus hebben gezien.” Volgens de regisseur zien we dat nu wél en ook dat Bridget een overlevingsmechanisme ontwikkelt. “Het is zo herkenbaar”, besluit hij. “En als we haar zoiets kunnen zien overwinnen, dan geeft het ons allemaal een beetje hoop voor wat wij zelf doormaken.”

Ester Šorm