Intervista (1987)

Regie: Federico Fellini | 108 minuten | biografie, komedie, drama, fantasie | Acteurs: Sergio Rubini, Antonella Ponziani, Maurizio Mein, Paola Liguori, Lara Wendel, Antonio Cantafora, Nadia Ottaviani, Anita Ekberg, Marcello Mastroianni

Het is geen geheim dat vele hoofdpersonages in Fellini-films gebaseerd zijn op de illustere filmmaker zelf. In zijn films verwerkte hij zijn eigen dromen, obsessies en fantasieën. In zijn grootste successen – ‘La dolce vita’ (1960), ‘Otto e mezzo’ (1963) en ‘Amarcord’ (1973) – is het duidelijk een blik op Fellini’s eigen leven waar we naar kijken. Niet in een plotvorm, maar als een aaneenschakeling van gebeurtenissen. Eén van de laatste films die Fellini maakte voor zijn dood in 1993, is ‘Intervista’ uit 1987. Zoals de titel al aangeeft, draait het hier om een interview. Fellini zelf wordt geïnterviewd door mensen van de Japanse televisie, op de set in de legendarische Romeinse Cinecittà studio’s. Terwijl hij hun vragen beantwoordt, worden niet alleen de Japanse interviewers en Fellini’s crew, maar ook de kijkers meegenomen in de wondere wereld van de befaamde Italiaanse filmmaker.

Fellini is al voor dag en dauw in Cinecittà, ooit de studio waar grootse Italiaanse films opgenomen werden, maar inmiddels een plek die zijn beste tijd gehad heeft. De regisseur bereidt de opnamen voor van zijn nieuwste film, zijn versie van Franz Kafka’s ‘Amerika’. Hij geeft zijn geheel eigen draai aan het verhaal; zo laat hij voluptueuze blondines auditie doen voor de rol van Brunhilde. Ze worden gescout op straat door Fellini’s assistenten, terwijl de maestro zelf de Japanners rondleidt door de studio’s. De gekkigheid die we kennen van Fellini blijft uiteraard niet achterwege; we zien bijvoorbeeld hoe een kudde olifanten arriveert, maar ook de muzikale parades en de verleidelijke dames ontbreken niet. Fellini’s favoriete leading man Marcello Mastroianni duikt op in magiërskostuum, waarna de hele groep een verrassingsbezoek brengt aan Anita Ekberg, die met Mastroianni schitterde in ‘La dolce vita’. Vanaf dit moment in de film, wordt langzaam duidelijk dat ‘Intervista’ een ode is aan de cinema. Maar dan wel een ode op Fellini’s geheel eigen wijze, en waarin zijn eigen werk een prominente rol speelt.

Fellini is geen man van structuur en overzichtelijke verhaallijnen. ‘Intervista’ is zelfs voor zijn doen een nogal ongeorganiseerd geheel. Wie houdt van films die een duidelijk pad bewandelen, kan ‘Intervista’ beter links laten liggen. Zeker als je niet bekend bent met Fellini’s eerdere werk. Over dat eerdere werk gesproken: ‘Intervista’ heeft inhoudelijk natuurlijk veel weg van ‘Otto e mezzo’, waarin het ook draaide om een (op Fellini gebaseerde) regisseur die trachtte een film in elkaar te draaien. En die film is heel wat memorabeler dan ‘Intervista’. Al blijft het ook hier voor de liefhebber smullen van de overdadige chaos van de Italiaanse grootmeester.

Patricia Smagge