Into the Storm (2014)

Regie: Steven Quale | 89 minuten | actie, thriller | Acteurs: Richard Armitage, Sarah Wayne Callies, Matt Walsh, Max Deacon, Nathan Kress, Alycia Debnam Carey, Arlen Escarpeta, Jeremy Sumpter, Lee Whittaker, Kyle Davis, Jon Reep, Scott Lawrence, David Drumm, Brandon Ruiter, Jimmy Groce, Linda Gehringer

‘Into the Storm’ is wat je ervan verwacht: een rampenfilm over tornado’s, met spektakel en wat persoonlijk drama ter opvulling. En hoewel de film op dramatisch vlak flink te wensen overlaat, maakt de actie, vooral in de tweede helft van de film, een hoop goed.

In de openingsscène – voordat de titel in beeld verschijnt – zien we een willekeurige groep studenten in hun auto, die een tornado op zich af zien komen. Hoewel, ze zien niet goed wat er gebeurt: het is donker, het waait, en stuk voor stuk vallen de lantaarnpalen langs de weg uit, in een lijn naar hen toe. Op zich goed verzonnen: een beetje als de rimpeling in het glas water in ‘Jurassic Park’ waaraan te zien is dat er een reusachtige T-Rex aankomt. Het is natuurlijk al te laat om weg te rijden, en de jongeren worden al snel opgezogen door de alles verslindende wervelwind. Het klinkt, en is, huiveringwekkend, maar toch zijn deze laatste momenten net niet krachtig genoeg. De wilde camerabewegingen gecombineerd met het hysterische gegil vormen toch een wat simpele oplossing, die de kijker niet voldoende in de scène weten te trekken.

De scène, of liever: de verslaggeving hiervan, is wel weer heel effectief voor het neerzetten van de karakters van de hoofdpersonages, en dan vooral dat van de koele tornadojager Pete (Matt Walsh). Wanneer Pete en zijn ‘professionele’ team, zittend in hun zwaar bepantserde auto, op het nieuws horen van de omgekomen studenten en de plek waar het gebeurd is, reppen ze met geen woord over de verloren levens, maar maken ze zich alleen maar kwaad omdat ze weer een tornado gemist hebben. Hoe bedoel je, ongevoelig? Maar de mate van toewijding van de tornadojagers is in ieder geval meteen duidelijk.

Al maanden lang reizen Pete en zijn team – waaronder wetenschapper en moeder Allison (Sarah Wayne Callies, bekend als Lori uit de serie “The Walking Dead”) en een stel jongens dat het vooral om het geld te doen is – tornado’s achterna om de meest exclusieve beelden te kunnen vastleggen. Eigenlijk willen ze de waanzinnige winden voor zijn, en zich met hun auto – die ze stevig in de grond kunnen verankeren –  recht in hun baan positioneren om vanuit het oog (oftewel, de binnenkant) van de tornado te kunnen filmen. Met name Pete heeft hier alles voor over. Deze alles ontziende gretigheid is dramatisch gezien het meest interessante aspect van de film. Een stuk minder boeiend zijn de soapige taferelen rond de alleenstaande moeder die door haar drukke werk niet bij haar dochtertje kan zijn, en de vader (Richard Armitage, onherkenbaar zonder zijn dwergenhaar en -outfit uit de ‘The Hobbit’-films, en een stuk minder indrukwekkend) die te weinig tijd en oog heeft voor één van zijn puberende zoons. Natuurlijk komt juist deze zoon, Donnie (Max Deacon), in levensgevaar door het verwoestende werk van een tornado en moet palief zich als een held, en verzoenende factor, ontpoppen door hem te redden.

Onnodige extra bagage komt van een stel waaghalzige idioten die – à la Jackass – onnozele stunts van zichzelf filmen, om zo veel hits op YouTube te krijgen. Deze lui zijn vooral irritant en zitten eigenlijk alleen maar het verhaal, en de hoofdpersonages soms letterlijk, in de weg. Als er meer, of beter, tijd was gestoken in sommige persoonlijke drama’s en ontwikkelingen, dan had de kijker tenminste een reden gehad om mee te leven met de personages. Zo blijft nu de ontluikende romance tussen Donnie en het mooiste meisje van de klas, Kaitlyn (Alicia Debnam Carey) heel erg aan de oppervlakte, waardoor het erg moeilijk is om erg mee te voelen wanneer ze ineens een sterke band krijgen en laat in de film met betraande ogen in de (eigen) camera persoonlijke getuigenissen afleggen, zoals in films als ‘The Blair Witch Project’ en ‘Cloverfield’. Desalniettemin is de (poging tot) hun redding vlak voor de laatste akte van de film beklemmend, doordat de filmmakers goed gebruik maken van de tijdsdruk en de kijker heel verstandig in het ongewisse laten over de toestand van de slachtoffers.

Gelukkig dat de special effects in orde zijn en dat datgene waar het eigenlijk om te doen is – heftige tornado-actie – de moeite waard is. ‘Twister’ is alweer een tijdje geleden, maar de tornado’s in ‘Into the Storm’ zien er minstens even indrukwekkend uit. Vaak komt dit door de manier waarop voorwerpen – bomen, auto’s, halve huizen – naar de wervelwinden toe worden gezogen, een tijdje er omheen blijven draaien en vervolgens met veel geweld weg worden geslingerd. Of liever: door de zwaartekracht ter aarde storten en in stukken uiteenspatten. Hoewel we in de eerste helft van de film verschillende interessante tornado’s te zien krijgen – waaronder verschillende smalle tegelijk en eentje die vuur heeft gevat en nu nog dodelijker is – nemen de beslommeringen van de personages nog te veel tijd in beslag. In de tweede helft en vooral het laatste half uur, domineren de tornado’s het scherm en gaat het alleen nog maar om overleven en indrukwekkend spektakel. Misschien niet altijd even realistisch, maar zeker effectief. Wetende dat het met special effects is gedaan, is het des te indrukwekkender dat gigantische jumbojets die door een megatornado op worden getild, niet overkomen als papieren vliegtuigjes, maar gewoon hun eigen, enorme gewicht lijken te hebben. Deze gigantische tornado moet je gezien hebben: donker, dreigend, en met een breedte van een paar voetbalvelden vernielt het ding alles wat op zijn pad komt en zuigt het bijna alles omhoog in die enorme ‘vortex’.

De documentaire-achtige, té realistische stukken met beelden van vernielde dorpen en rouwende overlevenden laten soms een beetje een nare bijsmaak achter vanwege hun aanwezigheid in een uiteindelijk simpele, sensationele rampenfilm. Ze proberen nog een beetje een relevante context te leveren, maar deze gaat verloren door de te simpele ontwikkelingen en afrondingen van de verschillende verhaallijnen.
Ook het ‘found footage’-idee van de film, waarbij het beeldmateriaal van de film uitsluitend afkomstig is van bronnen binnen het verhaal – filmende personages en beveiligingscamera’s – had interessant commentaar kunnen leveren op de huidige cultuur, maar is nu meer een gimmick en een afleiding. Bij vlagen is het ook erg ongeloofwaardig hoe strategisch sommige camera’s kennelijk geplaatst zijn, dat ze heel en werkend blijven, en dat iedereen en op elk moment blijft filmen.

Uiteindelijk gaat het hierbij vooral om gemiste kansen, en hoef je er natuurlijk niet heel veel in te lezen of uit te halen. Ja, verschillende personages hadden boeiender gemaakt kunnen worden, maar ‘Into the Storm’ slaagt wel op een belangrijk punt: het meeslepend en spannend in beeld brengen van de ontzagwekkende kracht van tornado’s en een tikkeltje van de gekte overbrengen van de mensen die hiernaar op jacht gaan. Met de afstandsbediening in de aanslag, of leuk gezelschap waarmee je af en toe commentaar kunt leveren, is ‘Into the Storm’ beste goede kost voor een regenachtige – en zeker voor een stormachtige – middag.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 28 augustus 2014
DVD- en blu-ray-release: 17 december 2014