Io sono l’amore (2009)
Regie: Luca Guadagnino | 120 minuten | drama | Acteurs: Tilda Swinton, Flavio Parenti, Edoardo Gabbriellini, Alba Rohrwacher, Pippo Delbono, Diane Fleri, Maria Paiato, Marisa Berenson, Waris Ahluwalia, Gabriele Ferzetti, Martina Codecasa, Mattia Zaccaro
Het Italiaans drama ‘Io sono l’amore’ gaat op zoek naar verloren tijden. De film speelt zich af in het milieu van de Italiaanse industriële adel, een omgeving waar de tijd stil lijkt hebben gestaan. Hier vinden we mensen die niet praten maar converseren, niet proeven maar savoureren, niet aan avondeten doen maar souperen. Spil van de film is de mooie Emma, een Russische emigrante die in de loop der tijd van haar wortels is losgeraakt en een vreemdeling is geworden voor zichzelf. Haar liefde voor de jonge Antonio stilt de heimwee naar vroeger tijden, maar is een tijdbom onder de uiteenvallende familie.
Dit klassieke verhaal (Bovary, Chatterley) levert een tijdloze film op die het moet hebben van visuele pracht en acteertalent. De fotografie is tegelijk conventioneel en origineel, met een rondgang langs de Milanese kathedraal en een opwindende vrijpartij in het groene gras als hoogtepunten. Ook de zwart-wit beelden tijdens de openingscredits – Milaan in een hevige sneeuwbui – zijn sfeervol en oogstrelend. De fotografie houdt zorgvuldig hedendaagse elementen buiten beeld (gsm’s, computers, trendy kleding), wat de tijdloosheid nog eens versterkt.
Met Tilda Swinton, Marisa Berenson en Alba Rohrwacher kan er ook op acteergebied niet veel mis gaan. In Italiaanse aristocratische kringen gaat gereserveerdheid schuil onder gespeeld nonchalante omgangsvormen. Dankzij Swintons subtiele spel zien we de buitenste lagen afbrokkelen totdat we ieder spoortje van twijfel – hoe klein ook – meebeleven en meevoelen. Onvoorstelbaar dat dit dezelfde actrice is die in ‘Julia’ een losgeslagen alcoholiste speelde, in ‘Michael Clayton’ een neurotisch zakentype en in ‘Young Adam’ een drooggevallen schippersvrouw.
Het is doodzonde dat de film het laatste kwartier in de overdrive gaat. Iedere subtiliteit verdwijnt, zodat de emotionele uitbarstingen (versterkt door aanzwellende muziek) grotendeels doodslaan. Ongeloofwaardige gebeurtenissen leiden tot ongeloofwaardige gevoelsuitbarstingen die ervoor zorgen dat de toch al fragiele band met de realiteit wordt verbroken.
Toch is dit geen reden de film te laten lopen. ‘Io sono l’amore’ biedt een aantrekkelijke staalkaart van de Italiaanse cultuur: smakelijke gerechten, monumentale architectuur, temperamentvolle karakters en het mooiste koloriet van de wereld. En die bombastische finale is misschien niet erg geslaagd, heel erg Italiaans is hij wel.
Henny Wouters
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 26 augustus 2010