Irresistible (2006)

Regie: Ann Turner | 103 minuten | thriller | Acteurs: Susan Sarandon, Sam Neill, Emily Blunt, Charles ‘Bud’ Tingwell, William Mcinnes, Georgie Parker, Terry Norris, Joanna Hunt-Prokhovnik, Heather Mitchell, Jill Forster, Joelene Crnogorac, Geneviève Picot, Carolyn Bock, Alethea McGrath, Amanda Douge

‘Irresistible’ is een film die sterk begint en slap eindigt. Sophie (Sarandon) speelt met haar kinderen op straat als ze zich plotseling herinnert dat ze het strijkijzer niet heeft uitgeschakeld. Ze snelt naar huis, maar daar staat het apparaat netjes op de strijkplank, met het stekkersnoer er omheen gewonden. Ze gaat er vanuit dat haar man Craig (Neill) dat gedaan heeft, maar hij belt haar later op, omdat hij zijn sleutels is kwijtgeraakt en dat hij graag wil dat zij hem op het werk ophaalt. Hij kan het dus niet geweest zijn.

Diezelfde dag merkt ze in huis meerdere vreemde dingen op. Zo staat ze in de keuken en ziet ze dat de deur van de voorraadkamer op een kiertje staat en dichtgetrokken wordt. Als ze de deur opentrekt, ziet ze echter niets verdachts. Haar dochter zegt later echter dat ze iemand door de gang heeft zien lopen en dat ze bang is.

Als ze later op een feestje komt, blijkt Mara (Blunt), een collega van Craig, dezelfde jurk te dragen als zij. Vervolgens insinueert een andere collega dat Craig een verhouding heeft gehad en ze denkt dat Sophie daardoor – en door haar op dat moment beschonken toestand – een alcoholist is. Sophie gaat hierdoor langzamerhand denken dat Craig een verhouding heeft met Mara en dat zij de insluiper is in hun huis. Ze verandert de sloten, maar ook dat blijkt niet te helpen en ze wordt zo wantrouwig dat ze Mara begint te stalken. Ondertussen komt ze aan haar werk als illustrator bijna niet meer toe en begint ze aan slapeloosheid te lijden. Tijdens de spaarzame momenten die ze wel slaapt, heeft ze vage en beangstigende dromen.

De film gaat goed van start, omdat de spanning meteen bij aanvang aanwezig is. Belangrijke elementen worden in eerste instantie subtiel in het verhaal verwerkt, waardoor je er meteen bij betrokken raakt en wil weten wat er precies aan de hand is. Helaas zwakt de spanning in de loop van de film steeds meer af en blijft er uiteindelijk weinig van over. Dit komt met name omdat je eigenlijk al weet wat er aan de hand is, maar ook omdat de subtiliteit als sneeuw voor de zon verdwijnt. Handelingen van de personages zijn zo duidelijk bedoeld om het verhaal ergens naartoe te leiden, dat het zowel voorspelbaar als irritant wordt. Zo haalt Sophie op een gegeven moment zulke suffe capriolen uit dat je je als kijker af gaat vragen of ze juist haar best doet om betrapt te worden of gewoon ronduit dom is. Maar niet alleen bij Sophie, ook bij het gedrag van Craig en Mara kunnen de nodige vraagtekens geplaatst worden.

De plotwending die volgt, moet zorgen voor een verrassend keerpunt en dient als een antwoord op verschillende vragen, maar hiermee slaan de makers de plank nogal mis. De wending levert namelijk alleen maar meer vragen op over het gedrag van vooral Mara en het verrassingselement wordt al vlak van tevoren teniet gedaan door een weinig discrete en te laat geplaatste dialoog tussen Sophie en haar vader. En alsof dit nog niet genoeg is, krijgt de kijker vervolgens nog een verrassing voorgeschoteld en deze is, hoewel op het eerste gezicht leuk gebracht, nog erger dan de eerste, omdat hierdoor niet bij bepáálde handelingen van een van de personages een vraagteken komt te staan, maar bij álle.

Duidelijk mag dus zijn dat het script aan allerlei kanten rammelt. En dat is jammer, omdat hierdoor niet alleen de overtuigende acteerprestaties van Sarandon en Blunt nauwelijks opvallen, maar ook omdat de zeldzame hoogtepunten laten zien dat de film met een scherpzinnigere uitwerking waarschijnlijk meer dan een matige film had kunnen zijn. Een gemiste kans.

Karin van der Laan