It’s Not Me, I Swear – C’est pas moi, je le jure! (2008)

Regie: Philippe Falardeau | 106 minuten | komedie, familie | Acteurs: Antoine L’Écuyer, Suzanne Clément, Daniel Brière, Catherine Faucher, Gabriel Maillé, Jules Philip, Micheline Bernard, Jean Maheux, Denis Gravereaux, Evelyne Rompré, Pascale Desrochers, Catherine Proulx-Lemay, Bruno Marcil

De pijn van het opgroeien is een pijn die velen bekend voorkomt. Ook het opgroeien in een gebroken gezin vereist een bepaalde mate van incasseringsvermogen. Wat te denken van Ciske de Rat, het straatschoffie uit Amsterdam dat tot leven kwam in de boeken van Piet Bakker en vervolgens tweemaal zijn weg naar het witte doek vond? Of Matilde, het dappere meisje uit het gelijknamige boek van Roald Dahl, dat haar lot in eigen hand nam en haar familie de wacht aanzegde? Immens populaire verhalen over kinderen die op hun eigen manier met de harde buitenwereld omgaan.

Léon, de hoofdpersoon uit ‘It’s Not Me, I Swear’, is ook zo’n kind. Een dromer, een schelm maar ook een hevig puberende tiener. Ondanks dat hij zijn buurmeisje eigenlijk maar stom vindt, ontwikkelt hij ook bepaalde (seksuele) verlangens voor haar. Zij is zijn afleiding van de rest van de buurt die uit niets meer lijkt te bestaan dan mensen die hem het leven zuur proberen te maken. Zo is daar de irritante buurvrouw Brisebois wiens huis een geliefd mikpunt is voor de eieren uit de koelkast van Léons familie. Maar ook de pedante overburen Marinier krijgen van Léon een dikke middelvinger.

De spanningen in het gezin lopen al een tijdje op. Ruzie tussen Leons ouders komt steeds vaker voor. Tot overmaat van ramp verlaat zijn moeder het gezin omdat zij een nieuw leven wil beginnen in Griekenland. De blauwe utopische vergezichten van het Griekse eiland lijken in Leons gedachten lichtjaren verwijderd van zijn eigen treurige bestaan. Léon is er kapot van als zijn moeder vertrekt. Hij reageert het af op zijn buurt maar zoekt ook toenadering tot Lea. Ook zij is kind van gescheiden ouders en mist haar vader heel erg. Samen proberen zij op hun eigen manier de scheidingen van hun beider ouders te verwerken. Léon reageert zijn frustraties af op de buurt, maar ook probeert hij een plan te bedenken om zijn moeder in Griekenland te gaan opzoeken.

‘It’s Not Me, I Swear’ is een zeer geslaagde combinatie van een schelmenfilm en een kinddrama. Antoine L’Écuyer is in de rol van Léon een heerlijk schoffie wiens (mis)daden en hele en halve waarheden tegelijkertijd een lach en soms een traan opwekken. Hij is heerlijk baldadig (waren of zijn wij dat ook niet?) maar zijn verlangen naar zijn moeder dat uit zijn daden spreekt vertedert tegelijkertijd. In tegenstelling tot meer cartooneske schoffies zoals ‘Dennis The Menace’ is Léons personage een stuk gelaagder. Niet alleen tegendraadsheid maar ook verliefdheid, verlies en depressiviteit zijn gevoelens die we in zijn karakter en gedrag terugzien. Dat hij hiermee op een typisch kindse manier mee omgaat is de grote charme van deze film. Prima acteerwerk van alle spelers, in het bijzonder de jeugdige hoofdrolspelers. Verder een gedegen regie en mooie aankleding. Een echte aanrader.

Joost Hoedemaeckers

Waardering: 4.5