Ja, ik wil! (2015)
Regie: Kees van Nieuwkerk | 96 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Elise Schaap, Martijn Lakemeier, Thijs Römer, Jeroen Spitzenberger, Thomas Cammaert, Loes Haverkort, Manuel Broekman, Henry van Loon, Yvon Jaspers
Even een quizvraag: wie is de jongste winnaar van een Gouden Kalf ooit? Het juiste antwoord is Martijn Lakemeier, die amper zestien jaar was en net van de middelbare school af toen hij het gouden kleinood in ontvangst mocht nemen voor zijn debuutfilm ‘Oorlogswinter’ (2008). Hij had dus al een grote prijs op zak – of eigenlijk meerdere, want voor dezelfde rol van Michiel van Beusekom in de verfilming van het boek van Jan Terlouw ontving hij tevens een Rembrandt Award voor beste Nederlandse acteur – vóór hij überhaupt toneellessen had gevolgd. “Dat Oorlogswinter zo’n groot succes werd, dat ik dat Kalf won, dat was te gek en bijzonder. Dat gebeurt nooit meer.” Lakemeier schitterde vervolgens in de Nederlandse series “Feuten” en “Hollands Hoop” en in films als ‘Sonny Boy’ (2011), ‘De marathon’ (2012) en ‘Ventoux’ (2014). Anno 2015 is hij het beste wat de van clichés overlopende romantische komedie ‘Ja, ik wil’ (2015) te bieden heeft.
In ‘Ja, ik wil’ draait het om Roos (Elise Schaap), een hopeloze romanticus van 33 die genoeg aandacht van mannen krijgt, maar telkens als ze hardop droomt van een huwelijk, loopt de relatie stuk. Zo ook met Pieter (Jeroen Spitzenberger), die naar eigen zeggen na vier jaar ‘geen ontwikkeling ziet’. En dus geeft hij haar de bons, op het huwelijk van haar baas (Loes Haverkort). Zo vergaat het Roos nou altijd. Ze stort zich vervolgens maar weer op haar werk – als biologe onderzoekt ze het voortplantingsgedrag bij kreeften – en haar videoverzameling van de hitserie “Friends”, die ze inmiddels grijsgedraaid heeft. Terwijl haar exen één voor één in het huwelijksbootje stappen, en zelfs haar beste vriend Sam (Thomas Cammaert) met een verlovingsring loopt te pronken, is Roos doodsbang alleen achter te blijven. Om zich niet te laten kennen, sleept ze haar tien jaar jongere stagiair Daan (Martijn Lakemeier) mee naar de strandbruiloft van haar ex Sven (Henry van Loon). Op dat feest loopt ze de knappe, maar aalgladde arts Jacob (Thijs Römer) tegen het lijf. De waarschuwingen van Daan, die haar nieuwe liefde niet vertrouwt, slaat ze in de wind. Ze stort zich in een heftige romance, maar is Jacob wel wie hij zegt dat hij is?
‘Ja, ik wil’ is de tweede romantische komedie (na ‘Pak van mijn hart’ uit 2014) van Kees van Nieuwkerk; het is een bewerking van de Spaanse film ‘Tres bodas de más’ (2013). Wie geregeld Nederlandse romantische komedies kijkt, ziet hier een duidelijke herhaling van zetten, want deze film hangt van clichés aan elkaar. Sommige elementen of scènes zijn letterlijk gekopieerd uit andere films. De gay best friend, de bemoeizuchtige maar vrijgevochten moeder (wél een aardige rol van Raymonde de Cuyper), de running gag (Roos kan zo meedoen aan ’De slechtste chauffeur van Nederland’), de kwallerige ex, de stoet van BN’ers in bijrolletjes, de in het oog springende reclame en ga zo maar door; we hebben het allemaal eerder gezien en dat maakt ‘Ja, ik wil’ nogal inspiratieloos. De meeste personages zijn ook nogal eendimensionaal. Gelukkig proberen Elise Schaap en Martijn Lakemeier er nog het beste van te maken. En hoewel je al van mijlenver aankomen hoe hun personages zich zullen ontwikkelen, houden zij deze de film nog enigszins overeind omdat ze als enige onze sympathie verdienen.
Dat die voorspelbaarheid en het gebrek aan inspiratie veel bioscoopgangers niet deert, blijkt wel uit het feit dat ‘Ja, ik wil’ in slechts vijf dagen tijd de status van Gouden Film wist te bemachtigen. Zolang de bezoekers blijven komen, zullen producenten dit soort films blijven maken. En zoals we allemaal weten staat kwantiteit vaak mijlenver af van kwaliteit. Het wordt hoog tijd dat er een frisse wind gaat waaien in de wereld van de Nederlandse romkom.
Patricia Smagge
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 15 oktober 2015
DVD- en blu-ray-release: 17 februari 2016