Jacquot de Nantes (1991)

Regie: Agnès Varda | 118 minuten | drama, biografie | Acteurs: Philippe Maron, Edouard Joubeaud, Laurent Monnie, Brigitte De Villepoix, Daniel Dublet, Clément Delaroche, Rody Averty, Hélène Pors, Marie-Sidonie Benoist, Jérémie Bernard, Cédric Michaud, Julien Mitard, Jérémie Bader, Guillaume Navaud, Fanny Lebreton

Jacques Demy, een mannetje dat op vroege leeftijd al opmerkelijk duidelijk weet wat hij met zijn leven wil: films maken. Met onstuimige energie en veel geduld en in de volste overtuiging van zijn levensdoel wijdt hij al zijn tijd aan de film. Vader en moeder stimuleren de jonge Demy door steeds de nieuwste camera aan te schaffen, als eregasten op zijn huiskamerpremières te verschijnen en vooral door hem zijn eigen gang te laten gaan. Totdat hij de leeftijd bereikt dat hij van zijn vader een ‘echt’ vak moet gaan beoefenen. Zoals automonteur bijvoorbeeld. En omdat we in een tijd leven dat de ouderlijk gezag nog iets te betekenen heeft, ondergaat jongeman Jacques gedwongen zijn lot en leert een vak. Al zijn vrije tijd wordt natuurlijk besteed aan de cinema. Op zijn zoldertje bouwt hij gedetailleerde decors voor nieuwe animatiefilms en in de buurt neemt hij zelfs films op met een ware cast. We zijn getuige van de worsteling die Jacques met zijn vader doormaakt. Op een zeker moment zal de bom barsten, maar wanneer?

Buiten het hele verhalende aspect om word je als kijker ook nog eens getrakteerd op een lesje technische filmgeschiedenis. Niet zozeer omdat we moedwillig geïnformeerd worden over trends, maar simpelweg omdat we de kleine Jacques volgen terwijl hij steeds ouder wordt en hem iedere keer in de weer zien met de nieuwste instrumentarium van de cinema op dat specifieke moment in de geschiedenis. We hebben het over de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. Jazeker, ook de oorlog speelt een rol in dit portret van Varda. Maar allerminst op de voorgrond. Eerder neergezet als een onvermijdelijk onderwerp dat niet genegeerd kan worden als je iemand portretteert die in de betreffende periode in Frankrijk leefde. Natuurlijk maakt Agnès Varda van de gelegenheid gebruik om met haar eigenzinnige filmstijl een extra dimensie aan de film te geven. Wellicht in de geest van Demy; een ode, of slechts omdat ze niet anders kan. Zo wordt er bewust gebruik gemaakt van de afwisseling tussen zwart-wit en kleuren beelden. Eerst lijkt dit een inconsequent effect te hebben, omdat Varda hiermee afwisselt in dezelfde scene nog. Maar gaande het verhaal valt er een lijn in te ontdekken. Ook zien we fragmenten van een interview met Jacques Demy door de film heen gemonteerd. Het lijkt wel een combinatie van documentaire en fictie, hier en daar aangevuld met sfeerbeelden. De film is boeiend, maar vraagt om concentratie van de kijker. Het is mooi als je je realiseert dat deze film een interpretatie is van Agnès Varda op de jeugd van haar vroegere levensgezel Demy. Een jeugd waar zij zelf niet bij was. Dit vertelt natuurlijk ook iets over Varda zelf en maakt de film daarmee nog intrigerender.

Tristan van der Linden

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 17 april 1992