Je me tue à le dire (2016)
Regie: Xavier Seron | 90 minuten | komedie | Acteurs: Jean-Jacques Rausin, Myriam Boyer, Serge Riaboukine, Fanny Touron, Benjamin Le Souef, Franc Bruneau, Jean-Benoît Ugeux, Jackie Berroyer, Catherine Salée, Philippe Grand’Henry, Fabrice Adde, Wim Willaert, Sam Louwyck, Muriel Bersy, Tom Adjibi, Ingrid Heiderscheidt, Vincent Lecuyer, François Dupont, Nell Van Houtte
‘Je me tue à le dire’ gaat over dertiger Michel Peneud (Jean-Jacques Rausin) en de relatie met zijn moeder Monique (Myriam Boyer) die hem alleen heeft opgevoed. Bij Monique is onlangs borstkanker geconstateerd en er is niets meer aan te doen. Ze vult haar leven onverstoorbaar met het drinken van goedkope bubbeltjeswijn en het zorgen voor haar talloze katten. Ondertussen stelt ze zich wel steeds afhankelijker naar hem op. Michel bekijkt het met argusogen, ergert zich mateloos, maar is ook diep ongerust. Daarnaast betrekt hij door zijn hypochondrische trekjes het naderende overlijden van zijn moeder meteen op zichzelf en heeft het gevoel zelf ook de dood in de ogen te kijken.
Michel is het type man dat nog niet volwassen is geworden. Hij heeft dan wel een vriendin, Aurélie (Fanny Touron), die zelf ook met diverse complexen kampt, maar lijkt meer in zijn element als hij met denkbeeldige pistooltjes een vuurgevecht speelt, dan wanneer hij zijn vriendin seksueel bevredigt (ondanks dat hij dat blijkbaar zo goed doet, dat ze het – letterlijk – van het balkon schreeuwt). Hij probeert wat bij te verdienen als acteur, waarbij hij de meest fantastische sterfscènes mag doen, maar zijn werk bij een electronicazaak is hem eigenlijk liever. Met zijn collega (Serge Riaboukine) heeft hij wel een hele fijne band, iemand die hij in vertrouwen neemt als hij bij zichzelf een knobbeltje ontdekt in zijn borst. Wat dan weer resulteert in een hilarisch absurdistische scène in een kleedkamer.
‘Je me tue à le dire’ zit naast humor die uitvloeit uit sketchachtige situaties ook vol verrassende visuele vondsten en de timing van de grappen is welhaast perfect. Wedden dat je nooit meer een citroen uitperst zonder aan deze film te denken? Maar ook de woordgrappen zijn goed gevonden (met een hilarisch moment wanneer Monique Aurélie verkeerd verstaat). De film, die geheel in zwart-wit is gedraaid, telt in vijf hoofdstukken af naar nul – met hoofdstuktitels waar je lekker over na mag denken, en de cinematografie is verbluffend. Haarscherp, gedetailleerd en met een zelfverzekerdheid alsof deze cineast aan de lopende band zulke filmpareltjes aflevert.
Niets is minder waar. Dit ijzersterke debuut van Xavier Seron laat je tegelijk schaterlachen en zachtjes sniffen van verdriet, boordevol heerlijk absurdistische situaties en met personages waar je van gaat houden. Een uitstekende balans tussen emotie en humor. ‘Je me tue à le dire’ is misschien wel de beste Vlaamse film van het jaar.
Monica Meijer
Waardering: 4
Bioscooprelease: 3 november 2016