Jeune femme (2017)

Recensie Jeune femme CinemagazineRegie: Léonor Serraille | 97 minuten | drama | Acteurs: Laetitia Dosch, Souleymane Seye Ndiaye, Grégoire Monsaingeon, Jean-Christophe Folly, Nathalie Richard, Marie Rémond, Léonie Simaga, Lou Valentini, Lila-Rose Gilberti, Emma Benestan, Erika Sainte

Als er één ding is dat ‘Jeune femme’ ons leert, is dat wel dat eerste indruk niet de beste hoeft te zijn. We leren de titulaire hoofdpersoon, Paula Simonian, kennen als ze schreeuwend en tierend op de deur van een appartement aan het bonken is. Wanneer dat geen effect sorteert, geeft ze de deur een knal met haar hoofd. De deur wint.

Bij de medisch hulpverlener waar ze met haar hoofdwond terecht komt, gaat haar tirade gewoon verder. Paula gaat volledig op in haar verhaal en legt meteen haar halve levensgeschiedenis bloot. Maar evenzo makkelijk verandert ze van onderwerp, door tussen neus en lippen door op te merken “Goh, het regent nog steeds.”

Paula, 31 jaar, aangenaam. Lange rode haren, twee verschillend gekleurde ogen. En toch niet zo opvallend dat men zich haar herinnert, zo blijkt op een feestje. Na een relatie van tien jaar heeft haar oudere vriend, met wie ze in Mexico woonde, haar buiten de deur gezet en nu is Paula moederziel alleen in Parijs. Geen werk, geen inkomen, geen onderdak, geen familie. De enige vrienden die ze nog heeft en waar ze in de eerste nacht terecht kan, weet ze met een nare opmerking tegen zich in het harnas te jagen. En zo staat ze weer op straat.

Dit speelfilmdebuut van de in 1986 geboren Léonor Serraille bruist van de energie. Met de overtuigend acterende Laetitia Dosch (die soms doet denken aan een jongere Toni Collette) heeft ze goud in handen. De actrice is gewoonweg een sensatie, van wie je je ogen niet af kunt houden. Dosch’ Paula is irritant, onbezonnen, vaak onaardig en niet te vertrouwen, maar tegelijk zo kwetsbaar en boordevol optimisme, dat je toch om haar gaat geven. Daarnaast is ze ook gewoon erg grappig, zoals bij haar sollicitatiegesprek voor een baan als lingerieverkoopster.

‘Jeune femme’ is een uitmuntende karakterstudie van een onzekere dertiger. Het is zo’n leeftijd waar de een alles al voor elkaar heeft, huisje-boompje-beestje en misschien zelfs al kindje(s), maar evenzoveel generatiegenoten zoeken nog vaste grond onder hun voeten, of zijn er zelfs nog niet achter welke grond ze willen voelen. Paula valt in die laatste categorie, maar grijpt tijdens de film steeds meer de controle over haar leven. Dat haar niet eerder die kans is gegeven, ligt niet eens zozeer aan haar, als wel aan de omstandigheden, die zich stukje bij beetje ontvouwen in realistische dialogen.

Dat Parijs nu eens niet van de romantische of toeristische kant wordt getoond, is eveneens een plus van ‘Jeune femme’. Grauwe metrostations, onvriendelijk aandoende hotels en verregende straten; geen wonder dat Paula een hekel aan de Franse hoofdstad heeft. De fraaie visuals zitten ‘m vooral in het kleurgebruik, de gekozen camerastandpunten en het productieontwerp. En vergeet de uiterst fotogenieke kat niet. Een fantastisch debuut waarmee Serraille zichzelf én haar hoofdrolspeelster op de kaart zet en ongetwijfeld deuren opent naar veelbelovende projecten. Geheel terecht won de regisseur hiermee de Camera d’Or in Cannes.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 7 juni 2018
DVD-release: 25 september 2018