Jimmy and Judy (2006)

Regie: Randall Rubin, Jon Schroder | 99 minuten | actie, drama | Acteurs: Edward Furlong, Rachael Bella, William Sadler, James Eckhouse, Gay Storm, Chaney Kley, A.J. Buckley, Jane Leigh Connelly, Nicole Randall Johnson, Patrick Bristow, Lindsay Beamish, Denver Jade, Crystal Wilson, Rob Wilds, Michael Friedman

‘Jimmy and Judy’ is een ongemakkelijke film om naar te kijken. Niet omdat hij zo confronterend is, maar omdat hij rommelig aandoet. Uit de hand geschoten beelden vergen altijd wat geduld van de kijker, maar in tegenstelling tot vergelijkbare films als ‘The Blair Witch Project’ en ‘Cloverfield’ voegt dit stijlmiddel in ‘Jimmy en Judy’ niet veel toe. De onrustige, zogenaamd authentieke videobeelden betrekken je niet bij het verhaal, maar creëren juist afstand: je ziet de personages vrijen en moorden, maar het blijft allemaal vreemd tweedimensionaal, alsof de taferelen voorbijdrijven in een luchtbel. Als de bel uiteindelijk barst, haal je je schouders op. De personages moeten hun leed alleen dragen, als kijker ben je dan al afgehaakt.

Edward Furlong hoefde waarschijnlijk niet diep te graven om zijn personage gestalte geven. Na ‘American History X’ ging het snel bergafwaarts met de acteur en dat is hem aan te zien. Een bleek gezicht, wallen onder de ogen, een laag spek op de ribben, voor Furlong is het uitermate droevig maar voor een labiele jongeman als Jimmy zijn het geen slechte accessoires. De keuze voor Rachael Bella pakt minder fortuinlijk uit. Het is weinig geloofwaardig dat deze bloedmooie meid het pispaaltje van de school is en zich zo makkelijk laat betrekken bij Jimmy’s moordpartijen. Furlong accepteer je met één blik in zijn lodderige ogen, Bella moet te hard acteren om dezelfde authenticiteit te bereiken en voor een film die het van realisme moet hebben is dat een groot gebrek.

Ondanks de nodige brute scènes (Jimmy en Judy verbranden het lijk van een zwerver die ze hebben aangereden, Jimmy pakt een stok en prikt verveeld in het wegschroeiende vlees van ’s mans gezicht) maakt de film weinig indruk. Je kijkt naar escalerend geweld zonder dat duidelijk wordt wat de regisseurs daarmee hebben willen zeggen. Jimmy filosofeert er weliswaar op los, maar zijn monologen zijn niet meer dan losse flodders, het gezwam van een knul die niet spoort en teveel verboden middelen achterover heeft geslagen. De afloop van het verhaal laat zich raden. Niet dat het boeit, daarvoor zijn de personages niet charismatisch genoeg. Als moordend filmduo leggen Jimmy en Judy het af tegen Mickey en Mallory. Het ziet er dus naar uit dat de ‘Natural Born Killers’ voor de YouTube-generatie nog gemaakt moet worden.

Paula Koopmans