John and Yoko: A Love Story (1985)
Regie: Sandor Stern | 146 minuten | drama, romantiek, biografie, muziek | Acteurs: Mark McGann, Kim Miyori, Kenneth Price, Peter Capaldi, Phillip Walsh, Richard Morant, Joshua Sinclair, Rachel Laurence, David Baxt
‘John & Yoko: A Love Story’ is een film uit 1985 die in 2005, samen met de documentaire ‘Year of Peace’ op één dvd is uitgekomen: precies 25 jaar na de dood van Lennon, en 20 jaar na het verschijnen van de film. De film is oorspronkelijk voor televisie gemaakt, waarschijnlijk om uit te zenden in verschillende delen, gezien de ‘cliffhangers’ die op regelmatige basis opduiken in de film.
Dat de film al 20 jaar oud is, is er helaas ook wel aan af te zien. Op zich kun je dat de makers natuurlijk moeilijk kwalijk nemen, en maakt het ook niet zoveel uit aangezien de periode die het verhaal beslaat vooral de jaren zeventig beslaat en enige gedateerdheid dus wel op z’n plaats is. Jammer is het wel dat je soms bij figuranten opeens wel heel erg ‘moderne’ kapsels (lees: jaren tachtig; denk aan haardracht à la Duran Duran…) ziet voorbijkomen.
Terug naar de film en het verhaal zelf: de titel dekt de lading uitstekend. De film geeft de relatie tussen John (Mark McGann) en Yoko (Kim Miyori) weer. Alle bekende feiten over hun relatie en over wat beide personen meemaakten komen meer of minder uitgebreid aan bod: Yoko als avant-gardistische kunstenares, John die ruzie maakt met de andere Beatles, de arrestatie wegens marihuanabezit, de bed-in, de scheidingen van John en Yoko, Johns drankverslaving in de jaren zeventig, zijn seksuele escapades, de problemen met de Amerikaanse immigratiedienst, de beruchte producer Phil Spector die met pistool en al orde houdt in de studio, Yoko’s zoektocht naar haar dochtertje Kyoko uit haar eerste huwelijk, Johns huisvaderschap eind jaren zeventig, en ten slotte natuurlijk zijn dood. De makers hebben duidelijk gepoogd om van ‘A Love Story’ een complete geschiedenis van de twee hoofdpersonen te maken.
Helaas is dát nu juist wat de film nogal zouteloos maakt. Alles wordt letterlijk ‘nagespeeld’, maar geen moment krijg je het idee dat het verhaal iets kan toevoegen aan de al ruimschoots aanwezige kennis over de verhouding tussen John en Yoko, of dat de personages ons iets meer laten zien van de mens achter de publieke figuren die ze waren. Hoogstens krijg je het gevoel, wat misschien nog wel klopt ook, dat vooral John als individu eigenlijk niet veel meer was dan de publieke figuur die hij voor de grote massa was. In ieder geval neemt ‘A Love Story’ niet de indruk weg dat Lennon op z’n zachtst gezegd idolaat was van Yoko, en dat het vooral aan zijn eigen dommigheid te danken is geweest dat het huwelijk tussen de twee soms nogal roerig verliep.
Daardoor is ‘A Love Story’ vooral een film geworden die het publiek de personen geeft waar ze om vragen: John als de sympathieke en nogal naïeve ‘lad’ en Yoko als de exotische vrouw die John op mysterieuze wijze ‘in haar macht’ wist te houden.
Het is niet zo dat de film geen pogingen doet om van beide personen ook mensen van vlees en bloed te maken, maar de wil om ook een feitelijk compleet verhaal te laten zien maakt dat zowel John als Yoko stereotypen blijven. Het gevoel dat je eraan overhoudt is dat de scenarioschrijvers en regisseur Sandor Stern eigenlijk keuzes hadden moeten maken: ze hadden enkele min of meer representatieve gebeurtenissen naar voren moeten halen, misschien wel juist situaties die bij het grote publiek wat minder bekend zijn. Óf ze hadden gewoon een mooie documentaire moeten maken waarin je chronologisch alle bekende feiten napluist en alle betrokkenen nog eens herinneringen uit die goeie ouwe tijd naar boven laat halen.
Nu is ‘John and Yoko: A Love Story’ een gedateerde, hoewel ook sympathieke poging die verzandt in het naspelen van anekdotes en verhalen die elke popliefhebber al lang kent.
Daniël Brandsema