Kaffeefahrt ins Krematorium (2011)

Regie: Sergej Kreso | 55 minuten | documentaire

Funshoppen is anders. Bij de Duitse begrafenisonderneming van Karl Schumacher gaan ze echter met hun tijd mee, en kun je in een geheel verzorgde busreis naar het nabijgelegen Limburgse Venlo alvast het prachtige plaatselijke crematorium bekijken. Niet alleen is een crematie daar goedkoper dan in Duitsland, maar in Nederland is in tegenstelling tot in Duitsland toegestaan om de as van de gecremeerde als nabestaande mee te nemen. Naast deze markante busreis krijgen we ook verder inzicht in de onderneming van Schumacher, een echt familiebedrijf dat meerdere generaties teruggaat. Ook worden we thuis uitgenodigd bij enkele van de busreizigers, die mijmeren over de twijfel tussen cremeren en begraven. Dit is misschien nog wel boeiender dan de busreis uit de titel. Schumacher is waarschijnlijk het boeiendste karakter in de film: hij leidt een grote, moderne begrafenisonderneming met een strakke, efficiënte logistiek en probeert nu via internet klanten te werven. Zijn grote, niet geheel verwerkte tragiek is dat zijn vader en voorganger bij de firma nota bene zelfmoord gepleegd heeft; de dood was hem kennelijk te vertrouwd geworden. Dit is des te wranger nu Schumacher zijn eigen zoon meer verantwoordelijkheden geeft binnen het bedrijf.

Samen met de lichtelijk ‘Man Bijt Hond’-achtige huisbezoekjes vormen deze momenten de hoogtepunten van ‘Kaffeefahrt ins Krematorium’. De bustocht zelf komt veel verder dan het registreren van de rondleiding door het crematorium, wat niet heel lang spannend blijft. Het steekt ietwat schril bij de bij vlagen fascinerende inzichten in de doodsangsten en toekomstvisies die bij de hoofdpersonen blijken te leven. Mede hierdoor lijkt de film wat focus te missen en voelt hij als een stuk langer aan dan 55 minuten die hij daadwerkelijk klokt. Wellicht is het de onervarenheid van de jonge filmmaker, maar ergens bekruipt je het gevoel dat er met dit gegeven een betere film had ingezeten dan wat ‘Kaffeefahrt’ uiteindelijk is verworden.

David van Marlen