Kansas City (1996)
Regie: Robert Altman | 116 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Jennifer Jason Leigh, Miranda Richardson, Harry Belafonte, Michael Murphy, Dermot Mulroney, Steve Buscemi, Brooke Smith, Jane Adams, Jeff Feringa, A.C. Tony Smith, Martin Martin, Albert J. Burnes
Hoe vang je de geest van een bruisende stad tijdens de Amerikaanse depressiejaren? Kijk dan het huzarenstukje ‘Kansas City’ van regisseur Robert Altman. In dit enigszins ondergeschoven kindje uit zijn oeuvre recreëert Altman op unieke wijze het DNA van zijn geboortestad, waar onder meer jazzlegende Charlie Parker zijn eerste muzikale stappen zette tijdens de jaren dertig.
De rap pratende telefoniste Blondie O’Hara (Jennifer Jason Leigh), een groot fan van filmster Jean Harlow, kidnapt de echtgenote van een politicus uit Kansas City, Henry Stilton (Michael Murphy). In ruil voor Carolyn Stilton (Miranda Richardson) wil Blondie hulp van de invloedrijke politicus om haar vriendje en straatcrimineel Johnny te bevrijden uit de handen van de lokale gangsterbaas Seldom Seen (Harry Belafonte). Dit is echter gerekend buiten de grillen van de onder- en bovenwereld in de stad met de bijnaam “Heart of America”.
Net als in Altmans ‘Nashville’ (1975), de hoofdstad van countrymuziek, is ‘Kansas City’ een muzikale filmmozaïek waarin meerdere levens elkaar per toeval of niet kruisen. Behalve een uniek individu zijn mensen ook het product van hun omgeving, tijd, familie, werk en etniciteit. Al deze zaken toetst Altman met grote zorg aan, nooit te zelfverzekerd over wat het allemaal betekent, om in uitbundige solo’s de wegen van bepaalde bewoners op te doen lichten, zoals die van Blondie en Carolyn. En wat je op de achtergrond opmerkt, de instrumenten die tijdens een concert de solo’s omlijsten, kan minstens even belangrijk zijn als wat zich op de voorgrond voordoet.
In Altmans oeuvre speelt muziek maken veelal een grote rol. Ook ‘Kansas City’ verleidt met machtige jazzimprovisaties, live gespeeld op de filmset door de beste Amerikaanse jazzmusici uit de jaren negentig waaronder Jesse Davis en Christian McBride. Volgens Altman probeerde hij op zijn manier musicals te maken en of je deze films nu wel of geen musicals wilt noemen, was deze filmmaker zonder meer een zeer eigenzinnige componist van beeld en geluid. Het meerdere keren bezoeken van zijn films levert daarom vaak nieuwe fonkelende details op.
De acteurs in het ensemble spelen evenals de musici op de toppen van hun kunnen met als imponerende bandleiders Jennifer Jason Leigh, Miranda Richardson en zanger en burgerrechten-activist Harry Belafonte, die grotendeels zijn tekst improviseerde. Ze sleuren je mee door werelden die bekend in de oren klinken, van liefde en jaloezie, en ook minder bekend, zoals die van de jaren dertig in Kansas City. Ook doet Altman het labyrintisch verhaal recht aan met de oogstrelende cinematografie van Oliver Stapleton en het sfeer verhogende productieontwerp van zoon Stephen. Dit is hoe Altman de stad uit zijn jeugd herinnerde, niet met alle geweld historisch accuraat maar allereerst waarachtig vol van schoonheid en tragedie. Soms is de afstand tussen die twee slechts een onbenullige straat ergens in Kansas City.
Roy van Landschoot
Waardering: 4
Bioscooprelease: 15 augustus 1996