Ken Park (2002)
Regie: Larry Clark, Edward Lachman | 94 minuten | drama | Acteurs: James Ransone, Tiffany Limos, Stephen Jasso, James Bullard, Mike Apaletegui, Adam Chubbuck, Seth Gray, Eddie Daniels, Zara McDowell, Maeve Quinlan, Wade Williams, Amanda Plummer
Wie kan er nu niet zo één, twee, drie een zogenaamd controversiële film opnoemen? Je weet wel, zo’n film die ten tijde van de release veel stof deed doen opwaaien. Zo ligt de geruchtmakende reli-shocker ‘The Passion of the Christ’ bij veel mensen waarschijnlijk nog erg vers in het geheugen. De wat ouderen onder ons zullen dan weer met gemengde gevoelens terug denken aan het beruchte ‘Spetters’ van Paul Verhoeven. De wat cinefielere medemens zal dan weer huiverend herinneringen ophalen bij het Japanse ‘Audition’ van Takashi Miike. Wat dit allemaal met ‘Ken Park’ te maken heeft? Nou, ook deze film zorgde voor wat opschudding in de zalen, al bracht deze productie een niet al te grote mediahype met zich mee. Het gevolg was dat ‘Ken Park’ vrij geruisloos de videotheken werd ingeloodst, waar de film nu roemloos stof ligt te happen in de onderste planken van het ‘arthouse-schap’. Is dat terecht?
Om bovenstaande vraag maar meteen te beantwoorden: ‘Ja dat is zeker terecht!’ Een film als ‘Ken Park’ is een schaamteloze poging om via controverse aandacht te vergaren. En het scherpe, spraakmakende randje heeft gewerkt tot op zekere hoogte: ‘Ken Park’ geniet nu in cultkringen een zekere klassieker-status. En dat heeft de film niet verdiend, want als je het vele naakt uit de film weg zou halen, dan was deze rolprent het publiek niet eens opgevallen. Maar de Amerikaanse regisseur Larry Clark zou zichzelf niet zijn als hij niet een paar pittige potjes tienerseks in beeld zou brengen. En ja, dat vinden zijn preutse landgenoten ‘schokkend’ en ‘obsceen’. Dus laat die geruchtenmachine maar draaien moet Clark gedacht hebben.
Maar goed, waar gaat ‘Ken Park’ nu over en waar slaat die titel eigenlijk op? ‘Ken Park’ gaat over een vriendenclubje waartoe Ken Park ook behoorde. Al snel blijkt dat Park het leven niet meer zag zitten en besloot hij zelfmoord te plegen. De film begint met deze tragische gebeurtenis. Parks vrienden blijven verdwaasd en verdrietig achter. Ondertussen leer je steeds meer over de achtergrond van Park en zijn vrienden. Het blijkt dat het leven in een gesloten gemeenschap niet meevalt voor tieners.
Als de synopsis van de film je interessant lijkt, dan is dat spijtig. Dat was totaal niet de bedoeling. In plaats van een mooie sfeertekening van het leven in een hechte leefgemeenschap, krijg je in ‘Ken Park’ de werkelijke passie van regisseur Clark te zien: namelijk tienerseks. Clark grijpt elke gebeurtenis aan om maar amper achttien geworden jongeren vrijend te laten zien. Dat deed Clark al in zijn debuutfilm ‘Kids’ en de opvolger ‘Bully’ en nu dus ook weer in deze ‘Ken Park’. Uiteraard zijn de seksscènes absoluut niet functioneel, of je moet de dialogen tussen alle orale- en anale seks door relevant vinden.
Clarks werk moet het hebben van de controverse en in zijn thuisland is het tonen van naakt het meest schokkende wat je daar kunt doen als cineast. Maar controverse zorgt nog niet voor een goede film. Net als Catharine Breillats geruchtmakende film ‘Romance X’, lijdt ‘Ken Park’ onder de flinke dosis seks. Kort gezegd het vele naakt lijdt af van het verhaal. Niet dat dat in het geval van Clarks recentste film veel uitmaakt, want het verhaal van deze film is nou niet bepaald bijzonder of sterk uitgewerkt. In de kern moet ‘Ken Park’ een relatiedrama voorstellen. In de film staat de band tussen pubers en hun ouders centraal. Wat enigszins noemenswaardig is aan deze productie is dat de ouders van de hoofdpersonages nòg verknipter zijn dan hun kroost. Helaas is de manier waarop de personages worden uitgewerkt te karikaturaal en clichématig om te kunnen beklijven.
Zo zul je een streng gelovige vader te zien krijgen die een wel erg grote interesse in zijn dochter vertoont, daarnaast krijg je een overspelige vader en een oversekste moeder te zien. Iedereen die wel bekend is met de Amerikaanse filmindustrie zal deze typeringen wel eerder gezien hebben in Amerikaanse komedies of dramafilms. Wat de film ook niet veel goed doet, zijn de wel erg vlakke vertolkingen van de cast.
Wat je over houdt is een bijzonder lege film die vooral op de overvloedige en overbodige seksscènes steunt. En het moet gezegd worden dat die realistisch in beeld zijn gebracht. Dat realisme uit zich in grauwe, ruwe passages die nergens geromantiseerd worden. Ook de acteurs zijn niet de mooie mensen zoals je die kent uit de Hollywood-films. Je ziet jonge mensen masturberen, orale seks bedrijven en diverse standjes uitvoeren. Verder kun je een moord voorbij zien komen en incestiueze relaties zien opbloeien. Dat alles is verpakt in een slap uitgevoerd verhaallijntje dat niet weet te overtuigen door slecht acteerwerk en een onduidelijk script.
Frank v.d. Ven
Waardering: 0.5
Bioscooprelease: 3 april 2003