Ki 木 (2015)

Regie: Meikeminne Clinckspoor | 23 minuten | korte film, drama, familie | Acteurs: Emily Amano van Baaren, Mariko Amano van Baaren, Makiko Ito, Mike Meijer

Wie zich ooit in Oosterse culturen heeft verdiept, ontkomt niet aan het woord ‘Ki’ (of oorspronkelijk uit het Chinees ‘Qi’). Dit woord wordt meestal vertaald als universele levensenergie, levenskracht, vitale energie, energie. Ki is de actieve scheppingskracht die de wereld laat functioneren: ‘als er Ki is, is er leven; als er geen Ki is, is er dood’. Dit toch vrij abstracte begrip wordt prachtig uitgelegd in de film ‘Ki’ (2015), een van de zes korte films uit het ‘Nu of Nooit!’-project van Cinekid 2015, waarin thema’s uit de hedendaagse multiculturele samenleving besproken worden. ‘Ki’ werd geregisseerd door Meikeminne Clinckspoor en draait om een meisje dat moet leren omgaan met het feit dat haar oudere zus er niet meer is.

‘Ki’ opent met de zevenjarige Yuki (Emily Amano van Baaren), die verstopt in een blauwe capuchontrui gebiologeerd naar een samuraifilm aan het kijken is. Haar vader (Mike Meijer) sommeert haar aan tafel te gaan zitten om te gaan eten, iets dat Yuki schoorvoetend doet. Als ze ziet dat er maar drie borden, glazen en besteksets liggen, stapt ze resoluut naar de kast om ook de lege plek aan tafel van eet- en drinkgerei te voorzien. Haar moeder (Makiko Ito) wordt daar boos om. ‘Je zusje is er niet meer’, klinkt het. En dat is iets waar Yuki niet aan toe wil geven. Ze trekt zich terug in een hutje op haar kamer en valt in slaap. Dan gebeurt er iets bijzonders: samen met haar overleden elfjarige zus Iwa (Mariko Amano van Baaren) komt Yuki in een droom terecht; samen beleven ze een spannend avontuur. Yuki wordt gedwongen haar angsten opzij te zetten en de strijd aan te gaan met waar ze het allerbangst voor is: het leven zonder haar zus aan te moeten gaan.

‘Ki’ is in vele opzichten een bijzondere film. Het is niet eenvoudig om thema’s als dood en rouwverwerking aansprekend en toegankelijk te maken voor kinderen van zeven tot en met twaalf jaar. Daarnaast is het verhaal ook nog eens gegoten in een sausje van Aziatische spiritualiteit en zit het boordevol symboliek. Maar regisseur Clinckspoor en haar team slagen er op geweldige wijze in de kijker deelgenoot te maken van de belevingswereld van de jonge Yuki. Grote kracht schuilt onder meer in de locaties, aankleding, belichting en vooral het camerawerk. De dromerige scènes in een idyllisch bosgebied, waarin Yuki en Iwa de confrontatie met de samurai aangaan, zijn wonderschoon geschoten en adembenemend mooi. Dat de beide jonge hoofdrolspelers ook in het echt zusjes zijn, is goed te merken aan de chemie die ze samen hebben. Rouwverwerking is zelden poëtischer in beeld gebracht, zeker in een jeugdfilm!

Patricia Smagge

Waardering: 4