Killer Whale Islands (2007)
Regie: Matthew Wright | 60 minuten | documentaire
Voor de kust van Argentinië liggen de Falklands: een eilandengroep die bestaat uit West-Falkland, Oost-Falkland en nog vele kleine eilandjes. ‘Killer Whale Islands’ toont je de bijzondere fauna van deze Britse kolonie. Presentator Nigel Marven (‘Penguin Safari’, ‘Walking with Dinosaurs: Sea Monsters’) start zijn verkenningstocht per helikopter waarmee hij een mooi uitzicht heeft op het totale grondgebied van 12000 vierkante kilometer. Tijdens de vlucht kun je zien dat op de Falklands totaal geen bossen voorkomen. Het landschap van deze Britse kolonie wordt vooral gekenmerkt door weiden.
Op de grond start Nigel met Sea Lion Island: de woonplek van verscheidene zeeolifanten, zeeleeuwen, robben én onder andere ezelspinguïns. Het is indrukwekkend hoe dichtbij de presentator kan wandelen langs deze lobbesen. Ze maken zich totaal niet druk en lijken hem te negeren. Maar Nigel houdt, evenals de zeeolifanten een veilige afstand van de andere bewoners rondom het eiland; de orka’s. Je ziet hoe deze warmbloedige roofdieren geraffineerd jacht maken op zeeolifanten. Ze zwemmen doelgericht langs ‘de babypool’ van de zeeolifanten en grijpen elke kans als een jong deze veilige ondiepe geul verlaat. Dit ietwat treurige moment wordt vrij vlot opgevolgd door shots van een Falklandbooteend. Deze eend doet zijn naam eer aan; hij kan uitstekend roeien met zijn vleugels.
Per luchttaxi gaat Nigel naar de hoofdstad Stanley en stapt na aankomst gelijk in de auto naar Volunteerpoint om een keizerpinguïn kolonie te bezoeken. Daarna vervolgt Nigel zijn reis over de eilandengroep en doet hij Saunders eiland aan. Daar bekijkt hij waar de geelkuifpinguïns – Falklands kleinste pinguïns vertoeven. De aankomst van Marven gaat niet vlekkeloos, hij krijgt een hatelijk onthaal van de zuidpooljagers. Deze buren van de geelkuifpinguïns zijn duidelijk territoriaal. Het is niet het enige komische element in ‘Killer Whale Islands’. De wijze waarop de geelkuifpinguïns springend en huppend het zeewater in- en uitgaan is een grappig gezicht. Je begrijpt dan snel hoe de makers van de tekenfilm ‘Surf’s Up’ het idee hebben gekregen om deze pinguïnsoort te portretteren als dé surferdude onder de pinguïns.
Na Saunders Island neemt Nigel de boot naar New Island. Tijdens de rondvaart wordt de sympathieke gastheer begroet door Peale dolfijnen. New eiland vormt zoal thuishaven voor de ondeugende Caracara, dé ‘Pietje Bell’ onder de vogels van de Falklands. Zo gaan de jonkies van de Caracara in de zomer op onderzoek uit, wat veelal zorgt voor kwajongensachtige streken. ‘Killer Whales Islands’ brengt heel vermakelijk in beeld hoe onder meer een jonge Caracara een sok van de waslijn steelt. Nigel weet ‘Killer Whale Islands’ met een waardige climax te eindigen met lieflijke beelden van ezels- en keizerpinguïns en hun kroost. Hij geeft daarbij een interessante inkijk op de voedermethode van de ezelspinguïn…
‘Killer Whale Islands’ is geen documentaire waarbij educatie hoog in het vaandel staat. Nigel geeft tussen neus en lippen door wat korte feitjes over de verschillende diersoorten. De presentator doet dit op een losse, relaxte manier. Gezien de verscheidenheid aan dieren had ‘Killer Whale Islands’ best een uitloop kunnen hebben tot anderhalf uur en meer feitelijke informatie mogen bevatten. Ondanks de geringe diepgang, heeft Nigel een knappe prestatie geleverd om het zo bondig te maken. Voor je er erg in hebt, is de documentaire voorbij. Wat vooral na afloop blijft hangen, is dat Nigel op enkele centimeters afstand zich tussen alle dieren op de Falklands kon vertoeven zonder ze af te schrikken. De Britse presentator weet met ‘Killer Whales Islands’ de Falklands mooi in de spotlight te zetten. Voor wie niet zo’n dikke portemonnee heeft om zelf af te reizen naar de Falklands, biedt ‘Killer Whale Islands’ zeker een plezierig alternatief!
Ans Wijngaarden