Kingdom of the Planet of the Apes (2024)

Regie: Wes Ball | 145 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Freya Allan | Originele stemmencast: Owen Teague, Kevin Durand, Peter Macon, William H. Macy

Vele generaties na de gebeurtenissen in ‘War for the Planet of the Apes’ (Matt Reeves, 2019) domineren apensoorten de wereld en heeft een virus volgens de overlevering niet alleen bijna alle mensen uitgeroeid maar de overgeblevenen ook doofstom en primitief gemaakt. De beste vrienden, Noa (Owen Teague), Anaya (Travis Jeffrey) en Koro (Neil Sandilands), willen niets liever dan de traditie van adelaarseieren stelen voor hun stam hooghouden. Maar Noa, de zoon van de stamoudste, heeft de grootste moeite de initiatie te voltooien. Bovendien komt Noa een echo (Freya Allen), zoals deze stam de mensensoort noemt, op het spoor waar hij tegen de wil van zijn vader meer over wil weten.

De tirannieke Promixus Caesar (Kevin Durand), vernoemd naar de eerste apenleider (uit de reboot-trilogie) die hoop koesterde dat apen en mensen vreedzaam naast elkaar konden leven, heeft zich tot koning gekroond en vindt dat het tijdperk van de mens voorbij is. Ook Promixus wil de echo vinden maar zij legt zich niet neer bij de ondergeschikte rol en de visie die de koning schetst voor mensen. Ze smeedt daarom een unieke bond met Noa.

Dat de kijker vooral vanuit de apen kijkt, is essentieel voor het emotionele fundament van het Planet of the Apes–universum. Vanuit hun perspectief, ondanks onderlinge onenigheid, is de mens een waarschuwingsmythe geworden. Je kan nooit helemaal weten of een echo het goed of slecht met je voor heeft, maar ga uit van het slechtste. De film is daarom op zijn interessantst als Noa wordt gekoppeld aan de echo die beiden weer doen denken aan de worstelingen van Caesar. Het maakt benieuwd naar hoe de makers dit in vervolgdelen uitwerken.

Wes Ball, de regisseur van de ‘Maze Runner’-filmserie, heeft het regiestokje van Matt Reeves, die zich nu op ‘The Batman’-franchise richt, overgenomen. Je merkt dat Ball zich op zijn gemak voelt met het einde-der-tijden-genre. Ook heeft hij het rustige verteltempo en de uitgebreide wereld-opbouw van Reeves ter harte genomen. Bij dat laatste speelt de digitale gereedschapskist van het speciale effecten-bedrijf Wētā FX weer een cruciale rol. Dit is alles is aardig gelukt. Echter het verteltempo had vlotter gemogen en het mist (nog) de pit van de Caesar-trilogie.

Daarnaast begin je je misschien af te vragen wat de kijker precies aan moet met dit vervolgdeel. Maar zoals Matt Reeves liet weten in interviews tijdens de Caesar-trilogie, leidt het allemaal naar het waarom achter de klassieker uit 1968. Je weet de uitkomst, maar niet precies hoe de wereld op dit verschrikkelijke punt, voor de mens dan, is beland. Dat is hetgeen wat de filmserie fris moet houden. Echter het gevaar is niet gering dat hoe obsessiever de serie dit achterliggende idee herkauwt en uitspuugt over de kijker, hoe meer de aandacht verslapt voor een wereld waarin alleen de diepe ontgoocheling van Charlton Heston echoot.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 8 mei 2024