Kings (2017)

Recensie Kings CinemagazineRegie: Deniz Gamze Ergüven | 92 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Halle Berry, Daniel Craig, Lamar Johnson, Kaalan Walker, Rachel Hilson, Issac Ryan Brown, Callan Farris, Serenity Reign Brown, Reece Cody, Aiden Akpan, Gary Yavuz Perreau, Ce’Onna Meilani Johnson, Lorenz Arnell, Lorrie Odom, Lewis T. Powell

De beweging Black Lives Matter bestaat officieel pas sinds 2013, maar had ook al veel eerder opgericht kunnen worden. Ten tijde van de rassenrellen in Detroit in 1967 bijvoorbeeld, door Oscarwinnares Katheryn Bigelow verfilmd in ‘Detroit’ (2017). De zware mishandeling van Rodney King door vier politieagenten, en dan vooral het feit dat de daders werden vrijgesproken, vormde de aanleiding voor stevige rellen in Los Angeles in het voorjaar van 1992. De schermutselingen hielden zes dagen aan en kostten aan maar liefst 63 mensen het leven. Bijna 2.400 anderen raakten gewond en ruim 12.000 mensen werden gearresteerd. Het rommelige drama ‘Kings’ uit 2017 speelt zich af tijdens deze zogenaamde ‘Rodney King Riots’. De film gaat voortvarend van start met dat ándere voorval dat in die tijd voor flink wat onrust onder de zwarte bevolking zorgde: de moord op Latasha Harlins. Het vijftienjarige meisje werd doodgeschoten door Soon Ja Du, de eigenaresse van een supermarkt, die dacht dat ze een fles sinaasappelsap wilde stelen. Ze had niet gezien dat Harlins geld in haar hand had en gewoon wilde afrekenen. Du kwam ervan af met vijf jaar voorwaardelijk, een taakstraf en een boete van 500 dollar en hoefde niet naar de gevangenis, uiteraard tot woede van de zwarte bevolking.

‘Kings’ bekijkt de rassenrellen door de ogen van Millie Dunbar (Halle Berry), een alleenstaande vrouw die haar leven heeft gewijd aan het opvangen van kansarme pleegkinderen. Ze heeft er een stuk of acht, in leeftijd variërend van twee tot zestien jaar. Millie is zo’n type dat het liefst álle zielige kinderen die ze tegenkomt op straat onder haar hoede zou willen nemen. Het is behoorlijk aanpoten, maar dankzij de hulp van de oudste van de kinderen, de brave tiener Jesse (Lamar Johnson), lukt het haar toch elke keer weer om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze hebben het niet breed, maar er is genoeg liefde en dat is al heel wat in de achterstandswijk waarin ze wonen. De sfeer slaat om wanneer de rebelse William (Kaalan Rashad Walker) zijn intrek in het gezin doet. Terwijl Millie haar best doet om op een eerlijke manier aan geld voor eten en drinken te komen, en Jesse haar daarin volgt, neemt William de kleintjes gewoon mee op een ‘shoplifting spree’. En dan is er nog het meisje waar Jesse een oogje op heeft, Nicole (Rachel Hilson), die boos is op de hele wereld. Jesse wil haar beschermen tegen kwade invloeden van types als William, maar Nicole vindt dat rebelse eigenlijk best spannend.

Millie heeft het geregeld aan de stok met haar buurman, de norse schrijver Obie Hardison (Daniel Craig). Obie is een beetje een rare; het ene moment gooit hij bankstellen en vrieskisten van het plafond naar beneden, het andere speelt hij gezellig met Millies kinderen. De Turks-Franse regisseur en schrijfster Deniz Gamze Ergüven – die in 2015 doorbrak met het prachtige, voor de Oscar voor beste buitenlandse film genomineerde ‘Mustang’ en voor wie dit haar eerste Engelstalige film is – wist zich duidelijk geen raad met het personage, want ineens blijkt Millie heimelijk warme gevoelens voor hem te koesteren, zijn zijn kwade buien als sneeuw voor de zon verdwenen en worden we getrakteerd op een misplaatste erotische droom. De narrige buurman wordt de droomprins die redding biedt in tijden van nood. Ergüven hinkte kennelijk op meerdere gedachten met haar film. De beelden van Rodney King die in elkaar getrapt wordt en de nasleep daarvan met de rechtszaak zijn constant via de immer ronkende televisie in huize Dunbar op de achtergrond – en soms ook vol in beeld – te volgen. Het tijdsbeeld moge duidelijk zijn. Maar welke richting ze vervolgens met haar film op wil is niet duidelijk. De gevechten en rellen weet ze op enerverende wijze vast te leggen, en de totale chaos en ontreddering die Millie moet voelen als ze ontdekt dat haar kinderen zich in de strijd hebben gemengd zijn indringend. Maar om onverklaarbare redenen doorspekt ze die sterke scènes met flarden die thuis lijken te horen in andere films. In een luchtige romantische komedie had het fragment waarin Millie en Obie aan een lantaarnpaal zijn vastgebonden niet misstaan, maar in deze context voelt het misplaatst.

Halle Berry worstelt, eigenlijk al sinds ze haar Oscar won voor ‘Monster’s Ball’ (2001), met haar keuze voor rollen. Hier is haar optreden even grillig en wisselvallig als de film zelf. Bij vlagen schemert haar klasse door, maar in de volgende scène kan ze dan weer als een bezetene tekeergaan (en dan niet in positieve zin). Craig heeft niet alleen de ondankbare taak een slecht geschreven personage te spelen, maar lijkt er ook niet al te veel zin in te hebben. Zou hij zelf ook al in de gaten hebben dat zijn personage niks te zoeken heeft in deze film? Alsof Ergüven een tegenhanger zocht voor al die agressieve politiemensen; gelukkig, er is ook nog een blanke die wél aan de goede kant blijkt te staan. Zodra de rellen eenmaal zijn losgebarsten, geeft ze haar kijkers geen tijd meer om even op adem te komen. De tweede helft van de film is dan ook topzwaar, waardoor ‘Kings’ veel langer lijkt te duren dan 92 minuten. De jonge acteurs Johnson en Hilson vormen de schaarse lichtpuntjes in deze chaos.

Patricia Smagge

Waardering: 2

Bioscooprelease: 19 juli 2018
DVD-release: 2 oktober 2018