Knife Edge (2008)

Regie: Anthony Hickox | 91 minuten | thriller | Acteurs: Nathalie Press, Tamsin Egerton, Joan Plowright, Hugh Bonneville, Jamie Harris, Lorcan O’Toole, Mark Holden, Matthieu Boujenah, Karen Ferrari, Peter Rnic, Tim Wade, Lee MacDougall, Miles Ronayne

‘Knife Edge’ is een film die eigenlijk vijftig jaar geleden gemaakt had moeten worden. Door Alfred Hitchcock, met Ingrid Bergman in de hoofdrol. Zo’n lekkere, ouderwetse thriller over een vrouw die denkt dat ze gek wordt. Angstig dwaalt ze door de gangen van haar landhuis, een kaars in de hand, opschrikkend van elke piep en kraak. Het licht van de volle maan maakt haar nachtgewaad bijna doorschijnend. Zo was Hitchcock dan ook wel weer. Is ze echt haar verstand aan het verliezen, die dame in nood, of is er meer aan de hand?

In de handen van Hitchcock was ‘Knife Edge’ ongetwijfeld een meesterwerk geworden. Maar helaas, de Master of Suspense is niet meer. Hij heeft het stokje moeten overdragen aan mindere grootheden als Anthony Hickox, regisseur van ‘Hellraiser III’, ‘Waxwork’, ‘Full Eclipse’ en nu dus ‘Knife Edge’. Hitchcock en Hickox, de namen klinken bijna hetzelfde, maar een paar letters maken een groot verschil. Je merkt dat Hickox de intentie had om een elegante thriller te maken, maar bij de uitvoering gaat het mis.

Dat begint al bij de casting. Al heeft hoofdrolspeelster Nathalie Press nog zo’n bekakt accent en reiken haar kanten bloesjes tot de hals, ze heeft niet de uitstraling van een rijke zakenvrouw. Je ziet haar bestellingen aannemen in een bruine kroeg, die Emma, maar theeleuten in de salon van een kapitaal buitenverblijf? Nee, dat toch niet. Dat buitenverblijf had trouwens best iets sfeervoller in beeld gebracht mogen worden. Een slecht onderhouden landhuis is nog tot daar aan toe, maar dit doet wel erg low budget aan. Strafpuntje voor de stylist én de cinematograaf, die lang niet altijd de meest voordelige hoek kiest.

Het acteerwerk is beroerd over de hele linie, wat doet vermoeden dat Hickox bij zijn regieaanwijzingen steken heeft laten vallen. Dit soort onnatuurlijk klinkende, slecht getimede dialogen verwacht je in pornofilms die ook zo nodig een verhaal moeten hebben, niet in thrillers als deze. Voor de spanning is het funest. Als je wilt meeleven met de dame in nood, dan moet je op zijn minst anderhalf uur lang geloven dat ze bestaat. Acteurs die zwoegen op hun zinnen halen je suspension of disbelief dan lelijk onderuit.

Ook het scenario wringt. ‘Knife Edge’ vertelt een verhaal naar beproefd recept, maar het is zo haastig verfilmd dat het lijkt of de hoofdpersonen van de ene emotie in de andere rollen. Personages die elkaar zielsdiep gekwetst hebben, vallen elkaar een scène later weer in de armen. En hup, daar gaat de geloofwaardigheid. De slechterik verzucht bij de ontknoping dat al die verwikkelingen wel erg Dickensiaans aandoen. Gelijk heeft ‘ie. Charles Dickens hielp het toeval ook graag een handje en liet de verhaallijnen in zijn romans vaak een mooie cirkel beschrijven. Op zich niks mis mee, als je het doseert, maar teveel toevalligheden doen gekunsteld aan.

Is het allemaal kommer en kwel in ‘Knife Edge’? Nee, dat nou ook weer niet. Als je verwachtingen laag zijn is ‘Knife Edge’ best amusant. Bovendien zorgt Fransman Matthieu Boujenah met zijn vette accent regelmatig voor een onbedoelde glimlach, vooral tijdens zijn scheldkanonnades. Dankzij die sexy Franse tongval klinkt zelfs de mededeling dat hij vanavond verdorie wel op de bank slaapt reuze romantisch.

Paula Koopmans