L’alpagueur-Hunter Will Get You (1976)

Regie: Philippe Labro | 95 minuten | actie, misdaad | Acteurs: Jean-Paul Belmondo, Bruno Cremer, Jean Négroni, Patrick Fierry, Jean-Pierre Jorris, Victor Garrivier, Claude Brosset, Marcel Imhoff, Maurice Auzel, Muriel Belmondo, Roger Benamou, Jean-Luc Boutté

‘L’alpagueur’ is een prima voorbeeld van een vrij simpele genrefilm die gewoon goed en boeiend uitgewerkt wordt. De interessante karakteriseringen, de opzwepende muziek, de komische scènes gecombineerd met actie, en de vaak pakkende montage zorgen ervoor dat wat had kunnen verzanden in een saai verhaal dat zich van punt A naar punt B voortsleept, een vlotte, aantrekkelijke actiefilm wordt. Zo wordt toch weer eens duidelijk dat het wellicht van belang is “wat” je vertelt, maar dat het eigenlijk nog veel belangrijker is “hoe” je het vertelt. Een tot de verbeelding sprekende hoofdpersoon, hier charmant vormgegeven door Belmondo, en een meedogenloze, kleurrijke killer – een goede Bruno Cremer – en een aantrekkelijke sfeer blijken in ‘L’alpagueur’ van grote waarde te zijn.

Want, ach, het verhaal doet het hart van de kijker niet sneller kloppen, als is de koppeling van huurmoordenaar Roger (Belmondo) aan de naïeve kruimeldief Costa Valdez (Patrick Fierry) best origineel. De wisselwerking tussen dit duo bezorgt de film ook zijn hart, wat welkom is in een film over criminelen. Ze hebben een soort mentor-leerling verhouding, die de film een aantrekkelijke sfeer (van loyaliteit) geeft, ook al begint de relatie tamelijk dubieus. Roger komt undercover als gevangene in dezelfde cel als Valdez terecht en stompt hem direct in zijn maag om hem een wijze les te leren – een dooddoener als “altijd op je hoede blijven” – en na enige begrijpelijke irritatie krijgt Valdez toch verbazingwekkend snel een band met zijn belager. Toch is hun relatie in het verloop van de film effectief.

Een schurk in een film als deze is erg belangrijk, aangezien hij de hele drijfveer, het doel van de film vormt. Als dit maar een tamme, saaie verschijning is, dan verliest de kijker snel zijn interesse. Gelukkig is dit hier prima in orde. Bruno Cremer speelt L’Epervier als een tamelijk androgyne verschijning, die zich wel aangetrokken lijkt te voelen tot de jonge jongens die hij voor zijn karretje spant en later vermoordt. Zijn introductie bij een draaimolen zou in dit opzicht wel eens geen toeval hoeven zijn. Zijn blik en gedrag is er niet één van een standaard koele schurk. Maar koel is hij zeker. Zonder blikken of blozen vermoordt hij iedereen die hem later zou kunnen herkennen en verlinken.

En natuurlijk is de held, Roger, oftewel, l’alpagueur, van groot belang voor het welslagen van de film. Nu draagt Belmondo de film kundig en is het een sympathieke verschijning, hij wordt ook goed geholpen door de montage en muziek. De introductie in de haven van Rotterdam is al zeer pakkend. Na net een drugspartij te hebben onderschept en op een boot te zijn gestapt, zet de spannende, opzwepende muziek van Michel Colombier in, de shots van een koele Roger op de boot begeleidend, afgewisseld met shots van zijn opdrachtgevers en achtervolgers, die zijn naam opbouwen tot een soort legende. Hierdoor wordt hij direct al “larger than life” voor de toeschouwer, die nu meteen geboeid is.

De actie zelf is aardig in beeld gebracht. Of het nu gaat om een simpele scène waarin Roger een tankwagen vol wijn al rennend achtervolgt, of een confrontatie met schurken, de snelle, goed getimede montage zorgt regelmatig voor een ritmisch en actievol geheel. Kortom, heel veel klopt er aan dit eenvoudige misdaadverhaal. ‘L’alpagueur’ is een alleraardigst en vermakelijk tussendoortje voor Belmondo-fans of liefhebbers van het genre.

Bart Rietvink

Waardering: 3.5