L’amore (1948)

Regie: Roberto Rossellini | 69 minuten | drama | Acteurs: Anna Magnani, Federico Fellini, Peparuolo, Amelia Robert

Zo beeldschoon als haar collega’s in Hollywood was Anna Magnani niet. Ze moest het meer hebben van haar rauwe, doorleefde uitstraling, haar passie. Maar ze weet iedereen in te pakken met haar meeslepende intensiteit. Haar succes had ze grotendeels te danken aan haar samenwerking met Roberto Rossellini, want hoewel ze al langer aan de weg timmerde, was het diens neorealistische klassieker ‘Rome, citta aperta’ (‘Open City’) uit 1945 waarmee ze zichzelf echt op de kaart zette. De twee kregen ook een liefdesaffaire, al ruilde de regisseur zijn heetgebakerde vriendin al snel in voor een andere acteergrootheid, Ingrid Bergman. Voor het zo ver was, wilde Rossellini het uitzonderlijke talent van Magnani extra in de verf zetten met een ‘hommage aan haar kunst’. Het resultaat was ‘L’amore’ (1948), een ware showcase voor La Magnani waarin ze zich kan uitleven in krachtig en emotioneel melodrama.

‘L’amore’ bestaat uit twee segmenten: ‘Una voce umana’ (‘The Human Voice’) en ‘Il miracolo’ (‘The Miracle’). Het eerste segment is gebaseerd op een eenakter van de Franse schrijver en filmmaker Jean Cocteau en toont Magnani tijdens een telefoongesprek met haar echtgenoot. Ze slingert van de ene emotie in de andere; enerzijds stroomt ze over van liefde voor deze man (die we overigens niet te zien krijgen), anderzijds haat ze hem en staat ze op het punt een zenuwinzinking te krijgen. Op het eerste gezicht lijkt het wat saai om de hele tijd naar een vrouw aan de telefoon te kijken, maar Magnani is de koningin van de expressie en weet zelfs hier een indringend en boeiend schouwspel van te maken. In ‘Il miracolo’ zien we Magnani als Nanni, een eenvoudige herderin die tijdens het schapen en geiten hoeden een knappe vreemdeling (de enige acteercredit van Federico Fellini!) tegen het lijf loopt. Nanni denkt dat hij Sint Joseph is. Hij paait haar met wijn en zodra ze dronken is, misbruikt hij haar. Nanni blijkt in verwachting te zijn en verkondigt aan iedereen die het horen wil dat ze een goddelijk kind op de wereld zal zetten, wat haar het mikpunt van spot maakt in het dorp.

‘Il miracolo’ is in bepaalde landen enige tijd verboden geweest, nadat het Vaticaan de film had afgedaan als heiligschennis en blasfemie. In de VS werd de film onder de naam ‘Ways of Love’ in het geheim vertoond, waarna de New York Film Critics Circle de prent tot ‘best foreign language film of 1950’ uitriep. Een jaar later zou het Amerikaanse hooggerechtshof de film, onder het mom van ‘vrijheid van meningsuiting’, toch vrijgeven voor vertoning, al bleef de film een heet hangijzer voor censuurjagers. Gezien door hedendaagse ogen is het overigens merkwaardig waarom de film gezien wordt als heiligschennis, het is eerder spiritueel en bovennatuurlijk. Veel belangrijker is echter de overdonderende aanwezigheid van Anna Magnani, een van de beste actrices van de twintigste eeuw die hier nog maar weer eens bewijst over hoeveel emotionele diepte ze beschikt. Van haar gezicht zijn duizenden emotionele gemoedstoestanden af te lezen. Eigenlijk heb je vrij weinig anders nodig, maar de landschapsbeelden in ‘Il miracolo’ mogen er ook zijn.

‘L’amore’ is een fantastische showcase van het onmetelijke talent van Anna Magnani en alleen daarom al meer dan de moeite waard. ‘Il miracolo’ is, omdat het dieper graaft dan alleen de relatieproblemen die ‘Una voce umana’, de betere en completere film, maar beide segmenten tonen ons La Magnani op haar best. En een Anna Magnani op de toppen van haar kunnen, dat is smullen geblazen. Bellissima!

Patricia Smagge

Waardering: 4.5