L’animale (2018)

Regie: Katharina Mückstein | 96 minuten | drama | Acteurs: Sophie Stockinger, Kathrin Resetarits, Dominik Warta, Julia Franz Richter, Jack Hofer, Dominic Marcus Singer, Simon Morzé, Stefan Pohl, Christoph Bittenauer, Lucia Zamora Campos. Eva Herzig

Het Oostenrijkse ‘L’animale’ gaat over de zeventienjarige Mati (een weergaloze Sophie Stockinger), die in het voor tieners saaie dorpje in een schitterende omgeving van Oostenrijk opgroeit. Voor jongeren is er niet zo heel veel te beleven, maar de stoere Mati heeft haar draai gevonden in het groepje jongens, met wie ze wedstrijdjes op haar crossmotor doet én die glansrijk wint. Tussen het blowen, bier drinken en uitgaan door, werkt Mati ook nog als assistent in de dierenartspraktijk van haar moeder en blokt ze voor haar eindexamen.

Er is niet zo heel veel opzienbarends aan de plot van ‘L’animale’. Katharina Mueckstein, regisseur en schrijver, en wier eerste film ‘Talea’ ook al Stockinger in de hoofdrol had, slaagt er echter in om een wat op het eerste gezicht standaard coming-of-age-verhaal lijkt, continue boeiend te houden. Ondanks dat de kijker veel van de ontwikkelingen al aan voelt komen (het probleem dat tussen de ouders van Mati komt te staan bijvoorbeeld), is de emotionele inzet hoog en is de af en toe lethargische houding van de personages bedrieglijk.

Wat daarbij knap is, is dat Mati eigenlijk niet eens zo’n aardige protagonist is, maar je ondanks dat toch wilt blijven investeren in haar ontwikkeling. Meestentijds gedraagt ze zich afschuwelijk, zoals bijvoorbeeld in een vroege scène in de enige uitgaansgelegenheid die het dorpje blijkbaar kent. Wanneer een jongen uit haar vriendengroep handtastelijk wordt bij een leeftijdsgenootje, zijn ex blijkbaar, en niet van stoppen weet, doet Mati er nog een schepje bovenop. In ‘L’animale’ niets van ‘vrouwen voor vrouwen’ en de #metoo-beweging lijkt volledig aan het Oostenrijkse dorpje voorbij te zijn gegaan. Maar tegenover elke monsterlijke actie van Mati staat een enorm tedere: haar liefde voor dieren, haar kwetsbaarheid die ze nog het vaakst toont in aanwezigheid van haar vader: je voelt aan alles gewoon dat dit een tiener is in tweestrijd. Want hoe stoer en grofgebekt ze ook is, ze is ook heel vaak nog maar een kind die nog geen weet heeft van wat de consequenties van haar acties zijn.

De tweede verhaallijn over Mati’s ouders is al even interessant. In feite is het huwelijk al gestrand al weten de twee het zelf niet. Dat er geen knopen door worden gehakt – dat geldt overigens ook voor Mati – zal voor sommige kijkers als ‘onaf’ voelen, maar het is juist daarom meer een slice-of-life dan soortgelijke films, waarin alles wél na de nodige uitbarstingen in kannen en kruiken is. Wat dan weer niet uit het leven gegrepen is, is het bijzondere fragment waarin de belangrijkste personages – ieder op een emotioneel breekpunt – meezingen met de ballad L’animale van de Italiaanse Franco Battiato (“het dier binnenin mij zorgt ervoor dat ik niet gelukkig ben, het maakt me een slaaf van mijn passies”). Mooie film over opgroeien, verwachtingen van anderen en de angst om daar tegen in te gaan.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 9 mei 2019