L’arche de Noé (2023)

Regie: Bryan Marciano | 105 minuten | drama | Acteurs: Valérie Lemercier, Finnegan Oldfield, Elsa Guedj, Olivier Claverie, Eli Letourneur, Fehdi Bendjima, Mahamat Amine Benrachid, Djanis Bouzyani, Gulliver Bevernaege-Benhadj, Jade Dubois, Sarah B. Henriques, Martin Daquin, Victor Mermaz, Lucas Faulong, Roxane Bret, Kévin Kaupert, Gérard Gaudron, Fabienne Galula

‘L’arche de Noé’ is een film vol verdriet, liefde en humor. Van de Ark van Noach, waar de titel aan refereert, is in eerste instantie weinig terug te zien. Het heeft maar weinig weg van het Bijbelse verhaal over de zondvloed en de redding van dierenpaartjes. Nee, in deze ark van Noé bevinden we ons in een sociaal centrum dat is opgericht voor dakloze LHBT+’ers. Zij worden thuis niet geaccepteerd en worden daarom opgevangen door Noëlle, gespeeld door Valérie Lemercier. Binnen zes maanden tijd moeten ze een stabiele baan en een acceptabele woonplek vinden, anders staan ze weer dakloos op straat. Deze tijdsdruk zorgt voor chaos en verwarring en het lijkt soms net een gekkenhuis. Maar langzamerhand blijkt de verwarring humor en de chaos verbinding.

Alex, een ongemotiveerde jongeman met talloze wetsovertredingen op zijn naam, komt in het tehuis maatschappelijk werk doen om zijn taakstraf te voltooien. Hij voert weinig uit en zit vooral te grappen met de bewoners. Noëlle ergert zich, maar zoals veel sociale ondernemingen loopt het centrum niet over van geld en medewerkers, dus ze moet het met Alex doen. Alex leert steeds meer van de bewoners en hun gewoontes kennen en de bewoners openen zich steeds meer tegenover Alex. Ze vertellen over hun uithuisplaatsing, hun families en hun verdriet. Verhalen van discriminatie en ontkenning als mens raken je diep. Met veel en vaak typisch Franse humor proberen ze positief te blijven. Soms lijkt de film erg in de richting van feelgood te gaan, maar zowel Alex als de kijker worden regelmatig verrast door plotse uitspattingen van verdriet, irritatie en woede.

Door de combinatie van humor en pijn blijft de kijker geïntrigeerd. Terwijl de kijker steeds meer liefde en medeleven ontwikkelt voor de verschillende personages, valt Noëlles kilte op. Ze blijft haar werknemers waarschuwen voor te hechte relaties, uit angst voor de leegte wanneer ze verdwijnen. Zodra de bewoners hun eigen plek hebben, laten ze je vallen, is haar overtuiging. Enerzijds maakt Noëlles houding je verdrietig, maar helaas geeft het wel de realiteit in dergelijke maatschappelijke organisaties weer. De regels en tijdslimieten maken weinig groei mogelijk en te hoge verwachtingen geven grote teleurstellingen die bij de kwetsbare groep extra hard binnen komen. Daarom ziet Noëlle het als haar taak om verwachtingen te beperken en hoop te voorkomen. Eerst wekt haar kilte een afkeer op, maar naarmate de film vordert blijken haar woorden terecht.

‘L’arche de Noé’ is een film die frustreert en ontroert. De kijker ontwikkelt een hart voor de bewoners, maar ook voor de medewerkers. De film laat je achter met een grote waardering voor de maatschappelijk werkers, meer begrip voor de LHBT+ gemeenschap en liefde voor alle personages. We zijn allemaal immers maar gewoon mensen.

Sacha Bergsma

Waardering: 4

Bioscooprelease: 16 mei 2024