L’escale – Fade Far Away (2007)

Regie: Shalimar Preuss | 18 minuten | drama, familie, korte film | Acteurs: Rebecca Convenant, Sédrenn Labrousse, Naom Labrousse, Stéphane Mir

In een eetcafé aan zee zit een moeder met twee kinderen aan een tafeltje. Ze drinken een groot glas cola en wachten tot de ober hun lunch komt brengen. De kinderen worden vervelend en ongeduldig. Ze pakken elkaars speelgoed af en beginnen te huilen. Ze vervelen zich en moeder begint zich te ergeren aan het gedrag van haar kinderen. Herkenbaar? Zeker wel. Vooral in de zomer zijn dit soort taferelen in eetcafés eerder regel dan uitzondering.

Toch is dit verhaal anders en dat voel je al vanaf het eerste moment. De film begint met een vrouw die haar kleren uittrekt en naakt de zee in loopt. Wat dit met het gezinnetje aan de tafel te maken heeft wordt aan het einde duidelijk. Wat goed is aan deze korte film is dat het verhaal erg herkenbaar is. Zeker voor de kijkers die zelf kinderen hebben en ze ook wel eens achter het behang willen plakken als ze zo vervelend doen in het openbaar. Ook het knuffelmoment wanneer de dochter haar liefde toont aan haar moeder is ontroerend en herkenbaar.

De moeder is erg geloofwaardig in haar rol. Ze houdt overduidelijk van haar kinderen maar weet af en toe ook geen raad met ze. Toch is er iets in haar ogen wat van het begin af aan de afloop van het verhaal verraad. De kinderen zijn echt heel schattig. Als buitenstaander raak je vertederd, vooral door het kleine jongetje en dat is precies de bedoeling van regisseur Shalimar Preuss. Heel knap dat je in een film die slechts 18 minuten duurt toch emotioneel betrokken raakt.

Minder goed aan de film is het camerawerk. Voor een korte film net acceptabel, de camera vliegt van links naar rechts en het beeld wiebelt de hele tijd. Ook de close-ups lijken amateuristisch gefilmd te zijn. Het lijkt alsof de cameraman zenuwachtig is geweest voor het filmen van deze film en daarom de camera niet stil kon houden. Het is irritant om naar te kijken maar als dit de bedoeling is geweest van de regisseur is het ook wel enigszins te verklaren. Het lijkt nu namelijk op een homevideo wat de geloofwaardigheid en herkenbaarheid natuurlijk wel ten goede komt.

‘L’escale’ is een mooie, herkenbare en ook indrukwekkende korte film geworden. Eén enkele verhaallijn, met één locatie en slechts enkele acteurs, toch blijft het door de herkenbare situaties tussen moeder en kind 18 minuten lang boeien. Alleen de volgende keer een andere cameraman nemen misschien?

Eveliene Sanders