L’homme orchestre (1970)

Regie: Serge Korber | 85 minuten | komedie, musical | Acteurs: Louis de Funès, Noëlle Adam, Olivier de Funès, Daniel Bellus, Max Desrau, Tiberio Murgia, Vittoria Di Silverio, Martine Kelly, Paola Tedesco, Franco Volpi, Paul Préboist

Ondanks ruim 150 films achter zijn naam, heeft Louis de Funès een verrassend consistent oeuvre. Zoals Woody Allen zelden een andere rol speelde dan de neurotische New Yorkse intellectueel, zo is de Funès altijd weer de hypernerveuze Franse driftkop. Toch kun je witte raven in dit oeuvre ontdekken. ‘L’homme orchestre’ is zo’n witte raaf, en nog een beste ook.

In ‘L’homme orchestre’ speelt de Funès de choreograaf Evan Evans, een man die in zijn eentje een vrouwelijk showballet leidt. Voor zijn vrouwelijke dansers is hij een soort kruising tussen schaapsherder en sekteleider. Herder en schaapjes wonen bij elkaar in een afgesloten villa, waar Evans waakt over het gewicht, het moraal en de kuisheid van zijn meisjes. Geen mannen komen binnen, behalve de neef van Evans die de muzikale leiding van het gezelschap heeft. Uiteraard dringt vroeg of laat de liefde binnen en ook nog een stuk of wat liefdesbaby’s.

‘L’homme orchestre’ moet het niet hebben van een sterk verhaal, maar compenseert dit met geslaagde humor en een prachtig design. De humor is subtieler en slimmer dan we bij de Funès gewend zijn. En soms heel bizar. Zo is er een voorleessessie waarbij Evans zijn meisjes een verhaal vertelt louter door het produceren van geluidjes en het trekken van gezichten. Ook heeft Evans allerlei aandoenlijke rituelen om de meisjes van een goede nachtrust te verzekeren. De humor van de film is zo uniek, dat die met gemak de jaren heeft overleefd.

Het design ziet er zelfs anno 21e eeuw nog gelikt uit. Felle kleuren (vooral rood), hoekige en relatief lege interieuren en originele setvondsten. Zo prijken op de felrode muur van Evans’ slaapkamer portretjes  van al zijn danseressen. Op de deur van de kamers van de meisjes staan niet hun namen maar hangt een foto. Het zorgt ervoor dat je steeds het idee hebt naar een uit zijn fatsoen gegroeide familie te kijken, in plaats van naar een dansgezelschap.

‘L’homme orchestre’ heeft nog veel meer te bieden. Op de vreemdste momenten barsten de hoofdrolspelers uit in gezang (wanneer de Funès dit doet barst een baby onbedoeld in tranen uit) er is een opvallend sterke rol van Paul Préboist als hotelier en er zijn prachtige visuele grappen, zoals een dienstertje dat lijkt te zijn opgegaan in een oud schilderij.

Maar de grootste troef is Louis de Funès, die hier zijn nervositeit en drift tot een minimum beperkt en zo niet alleen grappig is maar zowaar ontroerend. Dat hij af en toe Frans-Engels spreekt, danst als een volleerd danser en ook nog samenspeelt met zijn zoon Olivier, zijn extraatjes. Waarmee ‘L’homme orchestre’ misschien niet geschikt is voor hardcore fans van de Franse komiek, maar voor een beetje filmliefhebber is dit een lekkernij. Origineel, tijdloos en bijzonder grappig.

Henny Wouters

Waardering: 4

Bioscooprelease: 12 november 1970
DVD-release: 16 oktober 2014 op DVD (Louis de Funès – Best of – Limited Edition).