L’homme qu’on aimait trop (2014)

Regie: André Téchiné | 116 minuten | drama | Acteurs: Guillaume Canet, Catherine Deneuve, Adèle Haenel, Judith Chemla, Mauro Conte, Jean Corso, Hugo Sablic, Jean-Pierre Getti

Het is begrijpelijk dat regisseur André Téchiné het waargebeurde verhaal over de familie Le Roux wilde verfilmen; het bezit alle ingrediënten voor een meeslepend drama: een casino-oorlog, familieverraad, een fatale liefde en een onopgeloste vermissing. Dat alles tegen de achtergrond van de majestueuze Franse Riviera in de kleurrijke jaren 70.

Maar de regels voor drama op het witte doek blijken soms weerbarstiger dan die voor de echte wereld. Want ‘L’homme qu’on aimait trop’ (internationaal vertaald als ‘In the Name of My Daughter’) weigert op gang te komen. Het is een voortkabbelend verhaaltje, een thriller zonder spanning.

Moeder Reneé (Catherine Deneuve, een zekerheidje bij Téchiné) runt als een echte Grande Dame haar eigen casino: ze duldt geen tegenspraak en dopt haar eigen boontjes. Haar Casino dreigt vijandig te worden overgenomen door maffiabaas Fratoni. Het gaat er hard aan toe: ze vindt een kogel op haar bureau en ze wordt aangevallen als ze een brief post. Maar de gebeurtenissen missen een uitroepteken, waardoor het drama je bijna ontgaat. Verwacht geen Las Vegas-toestanden of Scorsese-suspense. Alles verloopt rustig, zonder actie, op het saaie af.

De spanning moet volledig komen uit de persoonlijke verhoudingen. Haar adviseur, de moeilijk te peilen Maurice (Guillaume Canet), wil hogerop. Maar als Reneé dit weigert, keert hij haar de rug toe. Datzelfde doet dochter Agnès (de mat acterende Adèle Haenel), omdat Reneé haar niet het geld wil geven waar zij als aandeelhoudster recht op heeft. Agnès verstopt zich daarna in haar eigen kleine winkeltje vol Afrikaanse spullen.

Ondertussen vinden Agnès en Maurice elkaar. Eerst als vrienden, daarna als lovers met dezelfde vijand. Eventjes straalt de film van liefde. Téchiné gebruikt weinig muziek om zijn prachtige jaren 70 filter – met felle kleuren – te ondersteunen, maar hier maakt hij een fijne uitzondering. De Riviera zag er zelden zo mooi uit.

Het is een ongelijke relatie. Maurice is getrouwd en is duidelijk over zijn bedoeling: hij wil seks, geen liefde. Maar hij bespeelt ook de emoties van Agnès, die steeds verder wegzakt in een hopeloze verliefdheid. Er zijn genoeg verhaallijnen in ‘L’homme qu’on aimait trop’ maar uiteindelijk is het vooral een film over een onbeantwoorde liefde. Canet is geniepig goed als wrede minnaar. De vele duistere lagen waarvan hij Maurice voorziet, zijn prettige hoogtepunten in het kalme filmritme.

Het laatste gedeelte is geheel gewijd aan een rechtszaak, die jaren later speelt. Fransen zullen ongetwijfeld weten waar die over gaat, maar voor de buitenlandse kijker komt de plotwending vrij onverwachts. Het einde oogt daardoor afgeraffeld en dat is onbevredigend. Het is kenmerkend voor deze tamme film.

Bart Boersma

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 7 augustus 2014
DVD-release: 6 januari 2015