L’infini (2014)
Regie: Lukas Dhont | 21 minuten | korte film, drama | Acteurs: Kimmy Ligtvoet, Steven Michel, Leonard Van Iseghem
Film en dans zijn nauw met elkaar verbonden. Dat vindt althans Lukas Dhont, een talentvolle jonge Vlaming die voor zijn afstudeerproject aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten (KASK) moderne dans en film wilde samenbrengen. Het eindresultaat is de korte film ‘L’infini’ (2014), waarvoor Dhont geïnspireerd werd door de dansvoorstelling ‘Victor’ van Jan Martens en waarin beweging centraal staat. Een ambitieus project, dat geen ‘hapklare brokken’ film oplevert maar waarvoor je jezelf echt open moet stellen. Het verhaal draait om de elfjarige Oscar (Leonard van Iseghem), die altijd alleen met zijn moeder Josephine heeft gewoond maar nu ineens geconfronteerd wordt met zijn vader Steven. Hoe ga je met iemand om die nooit eerder naar je heeft omgekeken, die je niet kent maar met wie je toch een bijzonder intieme band hebt? Steven spreekt bovendien Frans, wat de onderlinge communicatie ook niet bepaald gemakkelijker maakt.
‘L’infini’ is een vrij abstracte film, waarin choreografie een centrale rol inneemt. Er is niet echt een rechtlijnige vertelstructuur, omdat Dhont ons een reeks levende schilderijen voorschotelt waarin een of meer (meestal twee) personages met elkaar een beweging aangaan. Dat klinkt wat vaag en dat is het eigenlijk ook. Concreter: we zien bijvoorbeeld Oscar en zijn moeder samen letterlijk dansen, of Oscar en zijn vader samen stoeien. Deze ‘dansen’ representeren de onderliggende spanningen en emoties tussen de personages. Een heel pure vorm van expressie dus, maar die lang niet altijd meteen op de juiste manier worden geïnterpreteerd. Die voortdurende nadruk op beweging en choreografie maakt de film ontoegankelijk voor het grote publiek, geforceerd en een tikkeltje pretentieus. Terwijl tussen de bedrijven door de dans naar de achtergrond verdwijnt, zodat we kunnen zien dat Dhont ook echt iets te vertellen heeft. Over de worsteling van Oscar met de gevoelens voor zijn vader bijvoorbeeld. Leonard van Iseghem maakt een sterke indruk en verdient zeker de ruimte om zichzelf meer als acteur dan als ‘danser’ te laten zien.
Lukas Dhont legt de lat erg hoog, zowel voor zichzelf als voor zijn kijkerspubliek. Zelf zegt hij: “Er is enkel het menselijk lichaam gepositioneerd in een abstracte ruimte, gedwongen om met elkaar in interactie te treden. In ‘L’Infini’ probeer ik mezelf uit te dagen op narratief vlak. Het is een zoektocht naar concrete en abstracte informatie, naar ruimte en tijd.” Het is prijzenswaardig hoe ambitieus Dhont is en hoe hij zijn eigen stijl probeert te ontwikkelen. Hij kiest zeker niet de gemakkelijkste weg en verlegt grenzen tussen genres en expressievormen. Dat hij soms doorschiet in zijn wens om vernieuwend en eigen te zijn, is wellicht te wijten aan jeugdige overmoed. ‘L’Infini’ biedt zeker mogelijkheden voor de jonge Vlaming om zich verder te ontwikkelen.
Patricia Smagge
Waardering: 2.5
DVD- en blu-ray-release: 13 oktober 2015 (Selected Shorts #19: De beste Vlaamse kortfilms).