L’innocent (2022)

Recensie L'innocent CinemagazineRegie: Louis Garrel | 96 minuten | komedie | Acteurs: Louis Garrel, Roschdy Zem, Noémie Merlant, Anouk Grinberg, Jean-Claude Pautot, Yanisse Kebbab, Léa Wiazemsky, Manda Touré, Olga Amelchenko, Romain Blachier, Zorah Ait Maten, Jean-Claude Bolle-Reddat, Joséphine Caraballo, Véronique Kapoyan

Voor ‘L’innocent’ speelt de regisseur-acteur Louis Garrel voor de vierde keer een personage met de naam Abel. Zo draaft het personage op in de romantische komedie ‘Les deux amis’ (2015), in het relatiedrama ‘L’homme fidèle’ (2018) en in het komische gezinsdrama ‘La croisade’ (2021). Er bestaat geen duidelijke connectie tussen de Abels in de verschillende films, het is meer een personage dat Garrel in verschillende genre constellaties exploreert. Een soort van film alter ego zoals bij Woody Allen. ‘L’innocent’ is in deze reeks wellicht het minst onschuldig, want deze keer raakt Abel verwikkeld bij de zware misdaad. Of is het eerder verstrikt in de loyaliteit aan familie?

De opgewekte vijftiger Sylvie (Anouk Grinberg) werkt als theatermaker in gevangenissen en komt daar de liefde van haar leven tegen, de gevangene Michel (Roschdy Zem). Als hij vrij komt, stapt ze zo snel mogelijk met hem in het huwelijksbootje. Haar zoon Abel vindt dit maar niks, omdat hij Michel allesbehalve vertrouwt. Samen met zijn opgeschoten vriendin Clémence (Noémie Merlant) probeert hij uit te vogelen wat de ex-bajesklant zo allemaal uitspookt. Wanneer Sylvie vervolgens met hulp van haar nieuwe echtgenote een bloemenboetiek opent, lopen de zaken gigantisch uit de hand.

Regisseur Louis Garrel is de zoon van filmmaker Phillipe Garrel en actrice Brigitte Sy en een kleinkind van acteur Maurice Garrel. Vader Phillipe heeft een sterke band met de Nouvelle Vague filmstroming die verder ging dan alleen artistieke inspiratie. Eén van de boegbeelden van de Franse filmstroming, de acteur Jean-Pierre Leaud, is de peetoom van Louis. Leaud vertolkte onder meer het alter ego van regisseur François Truffaut, Antoine Donel, in een vijftal films. In wezen stroomt een deel van de Franse cinema door de aderen van Louis. En wanneer hij niet onder eigen regie acteert, houdt hij alsnog de lijntjes kort met het illustere filmverleden van het vaderland, getuige zijn Jean-Luc Godard in ‘Le redoutable’ (Michel Hazanavicius, 2017).

Het springerige ‘L’innocent’ bestaat uit een lappendeken aan genrewisselingen, ideetjes en invloeden: een beetje boetiekromantiek à la Jacques Demy (zonder zang welteverstaan), wat turbulent relatiedrama in de geest van vader Phillipe, een vleugje Alfred Hitchcock-voyeurisme daar, een scheutje kolderieke komedie hier, enzovoorts. Tevens is de filmmaker gefascineerd door acteren zelf en hoe mensen het kunnen toepassen bij de beproevingen van het leven, zoals een overval. Of is het hoe je toneelspelen kan verbeteren aan de hand van overvallen? Wie het weet, mag het zeggen.

Een paar keer weet Louis Garrel doel te treffen met een belegen grap of te ontroeren tijdens een vluchtig moment in de straten van Lyon, een Franse metropool die je niet veel op film ziet. Echter vaker is ‘L’innocent’ verwarrend en op een eigenaardige manier afstandelijk. Te vaak raakt Garrel afgeleid door de volgende mogelijkheid tot een kwinkslag in genre. Het resulteert in een soms kleurrijke maar vooral wisselvallige kijkervaring.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 2 februari 2023