La ardilla roja – The Red Squirrel (1993)

Regie: Julio Medem | 114 minuten | drama | Acteurs: Nancho Novo, Emma Suárez, Maria Barranco, Karra Elejalde, Carmelo Gomez

Julio Medem is weer geniaal in zijn script, waarbij het toeval nooit aan het toeval wordt overgelaten en de meest vreemde situaties zich voordoen als het meest alledaagse in het leven. ‘La ardilla roja’ is een zeer boeiende film, en dat alleen al door de gevoerde conversaties. Deze zijn vrijwel onverbeterlijk. Met name over de gesprekken tussen Jota en Lisa hangt een mooie spanning, omdat Jota in een mum van tijd een leven moet construeren voor de aan geheugenverlies lijdende Lisa. Spontane vragen over haar verleden worden door zijn grote fantasie zonder veel twijfel ingevuld, hoewel hij zelf vooral niet aan zijn eigen verleden herinnerd wil worden. Iets dat vrij lastig is als je een redelijk bekende artiest bent. De situatie schept voor beide wel de mogelijkheid om zich anders voor te doen dan zij normaal gesproken zijn.

Hun relatie krijgt verdere vorm door het contact dat zij met de buren ontwikkelen op de camping. De naaste buur is een doorsnee gezin bestaande uit een werkende man, een huisvrouw met een zoon en een dochter. Lisa kan het goed vinden met de vrouw, wat van haar wel enige fantasie vergt, omdat zij nu op haar eigen leven voort moet borduren vanuit de gedachtenwereld van Jota. Niemand op de camping weet namelijk dat ze aan geheugenverlies lijdt. Ondertussen ontdekt ze bij zichzelf steeds meer nieuwe talenten en langzaamaan komt er informatie boven uit haar echte verleden. Als Lisa’s vriend dan ook nog via de radio een oproep doet om Lisa te vinden, wordt de situatie onhoudbaar. Het spel is uit en het is tijd om weer naar het normale leven terug te keren. Voor zover dat normaal te noemen is.

Veel gebeurtenissen in de film (en centraal in Medems werk) zijn uitwerkingen van gedachten die mensen op bepaalde momenten stiekem kunnen hebben, maar waar de meeste mensen uiteindelijk (gelukkig) niet aan toegeven ze ook werkelijk uit te voeren. Hierdoor tonen de films van deze Spanjaard vaak een rare vorm van een absurde, ‘bekende’ werkelijkheid. Ook in de zijlijn van het verhaal bevinden zich karakters die heimelijk lusten verwoorden of uitvoeren, maar die altijd bijdragen aan het grotere geheel. Daarom kan het gebeuren dat een kleine, schijnbaar onschuldige, rode eekhoorn het symbool is en de rode draad vormt voor de hele film. Het briljante aan Medems films is dan ook dat het altijd ronde vertellingen zijn. Alles vindt uiteindelijk zijn plaats binnen het grote verhaal.

Het acteerwerk in zijn geheel in deze film is zeer overtuigend, waardoor je als kijker volledig in het verhaal wordt opgenomen. De grapjes die er worden uitgehaald met het perspectief van de camera versterken dat nog eens en maakt La Ardilla Roja tot een heel speelse en intrigerende film. De film past dan ook in dit opzicht naadloos tussen het overige werk van Julio Medem. Misschien wordt het eens tijd dat hij hiervoor een oeuvrepijs in ontvangst nam. Zijn werk is werkelijk subliem en uniek in zijn soort en klasse.

Saskia Bruins

Waardering: 5

Bioscooprelease: 24 maart 1994