La Belle Époque (2019)

Recensie La belle epoque CinemagazineRegie: Nicolas Bedos | 115 minuten | komedie, drama, romantiek | Daniel Auteuil, Guillaume Canet, Doria Tillier, Fanny Ardant, Pierre Arditi, Denis Podalydès, Michaël Cohen, Jeanne Arènes, Bertrand Poncet, Bruno Raffaelli, Lizzie Brocheré, Thomas Scimeca, Christiane Millet

‘La Belle Époque’ is een fijne Franse film, die zowel handig inspeelt op de huidige maatschappij ( zoals de gadgetmoeheid van veel mensen) als een universeel en tijdloos verhaal vertelt: soms heb je maar even een andere blik nodig op je leven om alles weer in het juiste perspectief te zien.

Victor (Daniel Auteuil) is in de zestig, is al jaren getrouwd met Marianne (Fanny Ardant), maar de passie is in geen velden of wegen meer te bekennen. Ze zijn uit elkaar gegroeid. Waar Marianne duidelijk mee is gegaan met haar tijd, is Victor blijven steken in de periode toen hij nog een baan als cartoonist bij een krant had. Voor het slapen gaan zet Marianne een virtual reality-bril op om zich in betere oorden te wanen dan naast haar echtgenoot met zijn suffe opa-pyjama en tijdens een etentje met familie en vrienden maakt ze hem belachelijk omdat hij niets begrijpt van tablets, apps en streamingdiensten. En in dat laatste heeft ze gelijk, want Victor snapt er niet alleen niets van, hij doet ook geen moeite om er in te investeren.

Wanneer Marianne de ouderwetse en vastgeroeste houding van Victor zat is, zet ze hem zonder pardon op straat. Het geeft haar de kans om nu eindelijk eens vol te gaan voor haar affaire met Victors voormalige baas. Victor realiseert zich dat hij geen enkele verplichting noch doel in zijn leven meer heeft en hij besluit gebruik te maken van het cadeau dat zijn zoon Maxime (Michaël Cohen) hem heeft gegeven. Het is een tegoedbon voor een hele bijzondere ervaring: het beleven van een periode uit de geschiedenis. Jij bent de hoofdrolspeler, je kiest een periode en gebeurtenis, bijvoorbeeld een feestje met Marie-Antoinette, en tot in de kleinste details wordt alles uitgewerkt.

De eigenaar van het bedrijf dat dit concept bedacht en tot een succes gemaakt heeft, Antoine (Guillaume Canet), is een jeugdvriend van Victors zoon. Victor verrast de medewerkers van het bedrijf door te kiezen voor een periode uit zijn eigen leven, en wel heel specifiek een bepaalde datum in 1974, toen hij in café La Belle Époque een vrouw ontmoette van wie hij heel veel gehouden heeft. Antoine kent Victor nog van vroeger en alle registers worden opengetrokken om Victors keuze tot een onvergetelijke ervaring te maken. Van Maxime heeft Antoine begrepen wat er allemaal van afhangt.

‘La Belle Époque’ switcht voortdurend van de gespeelde werkelijkheid naar de echte werkelijkheid. Leuk en vooral slim gegeven is hierbij dat Margot, de actrice die Victors geliefde speelt, in het echt een moeizame relatie heeft met Antoine. Antoine fungeert vooral als regisseur als zakenman en is – toegegeven – niet bepaald de makkelijkste om mee te werken. De film krijgt daardoor meerdere lagen en het scenario zit erg vernuftig in elkaar. Je gaat niet alleen geven om het lot van de arme Victor, die onmiddellijk de sympathie van de kijker verdient, maar ook om dat van Antoine en Margot.

‘La Belle Époque’ kijkt makkelijk weg en biedt een grappige vorm van escapisme, met een heerlijk acterende Auteuil en een perfect gecaste Doria Tillier. De film doet soms wat denken aan “Westword” en ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’, maar het verhaal heeft teveel eigens om daar over te vallen. ‘La Belle Époque’ is een goed geacteerde romantische komedie, met een serieuze laag en een waardevolle boodschap.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 2 januari 2020
DVD-release: 8 juli 2020