La cantante de tango (2009)

Regie: Diego Martínez Vignatti | 102 minuten | drama | Acteurs: Dora Baret, Patrick Descamps, Pieter Embrechts, Oscar Ferrari, Andres Ramirez, Eugenia Ramírez, Bruno Todeschini    

Heeft u ooit ‘Sliding Doors’ gezien? In deze film van Peter Howitt hangt er veel af van het feit of hoofdpersoon Helen (Gwyneth Paltrow) de metro wel of niet haalt. Beide mogelijkheden worden uitgewerkt: is Helen wel op tijd, is ze in de gelegenheid om haar loser vriend Gerry te betrappen in bed met zijn ex, maar vindt ze eveneens een nieuwe liefde in James (John Hannah). In het scenario waarin de deuren van de metro net voor d’r neus dichtgaan, blijft ze bij Gerry en komt haar leven in een neerwaartse spiraal terecht. ‘La cantante de tango’ heeft veel met die film gemeen, al hecht regisseur Diego Martínez Vignatti (1971) minder waarde aan het punt vanaf waar Helena’s levensgeschiedenis een andere weg inslaat. In ‘La cantante de tango’ hangt het lot van het hoofdpersonage af van het al dan niet opnemen van een telefoontje. Het switchen tussen deze twee realiteiten zorgt hier – in tegenstelling tot in ‘Sliding Doors’ – voor een onduidelijke verhaalstructuur, ook omdat het omslagpunt verder in het verhaal ligt, en Vignatti eist van zijn kijkers dan ook dat ze bij de les blijven. Maar dat wordt hen door het thema juist niet makkelijk gemaakt.

In ‘La cantante de tango’ komen de thema’s van de twee voorgaande films van Vignatti samen: de tango en verlies. Zijn debuut was ‘Nosotros’, een documentaire over de tango (wat in deze betekenis de dans én de muziek omvat) en diens opvolger ‘La marea’ was een loodzware film over het verlies van de twee belangrijkste personen in het leven van hoofdpersoon Azul. De vertolkster van die rol krijgt het in ‘La cantante de tango’ wederom flink te verduren, want Vignatti laat zijn echtgenote Eugenia Ramírez Miori hier de rol spelen van een vrouw die verlaten wordt door haar vriend. Helena zag de breuk totaal niet aankomen en is volledig van de kaart. Als tangozangeres staat ze op het punt om door te breken, maar deze enorme klap ontneemt haar de lust in het leven. Haar ex wordt een obsessie: om de haverklap belt ze hem, om vervolgens neer te leggen als ze zijn voicemail beluisterd heeft, ze achtervolgt hem zelfs in het geheim om er nadien achter te komen dat meneer allang een ander heeft, wat een nieuwe dreun voor de jonge aantrekkelijke vrouw betekent.

Dat hoofdrolspeelster Eugenia Ramírez Miori in haar intense verdriet wel overtuigt, ondanks dat de kijker nooit deelgenoot is gemaakt met de relatie voor die verbroken werd, is eigenlijk raar, maar dat heeft veel te maken met de overdosis leed waarmee Vignatti zijn publiek overspoelt. Helena is zo ontzettend de weg kwijt, en zwelgt zo enorm in haar zelfmedelijden, dat er weinig anders overblijft dan haar pijn. Iets meer scènes met Helena’s familie waren daarom een welkome afwisseling geweest; omdat we hier een andere kant van de tangozangeres zien. Tot op zekere hoogte kunnen we met haar meevoelen, maar de Argentijnse cineast schiet in de dramatiek te ver door. Met de op zich prachtige shots waarbij de camera 360 graden om haar heen draait of haar omgeving laat zien waarin mensen allerlei dingen meemaken die zij ook graag had mee willen maken met haar geliefde, wordt de kommer en kwel de kijker wel heel erg in de strot geduwd.  Daarnaast is voor het kijken van deze film enige kennis van de tango geen overbodige luxe. Er worden zowel klassieke tangonummers gespeeld als speciaal voor deze film gecomponeerde arrangementen. Het gevoel overheerst dat Vignatti met de keuze van juist die nummers meer wil zeggen dan voor de leek duidelijk wordt. En of hij nu meent dat een groot artiest zich uiteindelijk kan verliezen in de kunst of dat kunst pas beter wordt als er een dramatische gebeurtenis is in het leven van de artiest waaruit geput kan worden, is niet geheel duidelijk. Misschien wel allebei.

‘La cantante de tango’ heeft zeker veel moois te bieden: mooie muziek en mooie plaatjes. Maar jammer genoeg rammelt er op het verhalende vlak genoeg. Hierdoor is deze derde speelfilm van Vignatti niet per se een aanbeveling, maar ook niet af te raden.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 augustus 2010