La doppia ora – The Double Hour (2009)

Regie: Giuseppe Capotondi | 95 minuten | drama, thriller | Acteurs: Filippo Timi, Kseniya Rappoport, Antonia Truppo, Gaetano Bruno, Fausto Russo Alesi, Michele Di Mauro, Lorenzo Gioielli, Lidia Vitale, Giampiero Judica, Roberto Accornero , Lucia Poli, Giorgio Colangeli, Deborah Bernuzzi, Barbara Braconi, Federica Cassini

‘En,’ zegt ze, ‘doe je dit vaker, dat speeddaten?’ De man tegenover haar, Guido (Filippo Timi), is naast de dood van zijn vrouw vaste klant bij dat soort bijeenkomsten, dus als er een bevallige, ietwat exotische vrouw tegenover hem verschijnt, Sonia (Ksenia Roppoport) genaamd, kan hij zijn geluk niet op.

De spanning tussen de twee is overduidelijk, en al snel lijkt een romance op te bloeien. Lijkt, want iedereen die ook maar een paar seconden van de trailer van ‘La doppia ora’ gezien heeft, weet dat het al snel een totaal andere film zal worden. Het geweld slaat toe, waarbij Guido op tragische wijze van het toneel verdwijnt en Sonia net als wij in een psychische thriller terecht komt.

De manier waarop dit prille geluk bruut verstoord wordt, is indrukwekkend: de omwenteling in toon is behoorlijk drastisch, maar geloofwaardig genoeg om je in de spanning mee te slepen. Het helpt ook dat de film erg sfeervol is in zijn portret van Sonia’s verdriet. Die begint op haar beurt steeds meer haar zinnen te verliezen, waarbij ze rare dingen ziet verschijnen en op een gegeven moment amper meer weet wat boven en onder is. Ksenia Rappoport maakt indruk met de manier waarop ze dit ten tonele brengt; de breekbaarheid straalt er vanaf. Dat ze, evenals tegenspeler Filippo Timi trouwens, op het filmfestival van Venetië een prijs voor de beste acteerprestatie ontvangt is dan ook begrijpelijk.

Het geluid vervult ook een prominente rol, met een intelligent sound design en sferische filmmuziek van onder andere Godspeed You! Black Emperor en een nummer van The Cure als leidmotief. Dat mag je echter ook wel verwachten van een regisseur als Guiseppe Capotondi, die voor het eerst bij een speelfilm achter de camera staat, maar hiervoor jarenlang videoclips heeft gemaakt.

Bij elke thriller is het spel met de verwachtingen van de kijker cruciaal, en dat wordt geraffineerd gespeeld. Het grootste deel van de film loop je net een stapje achter op hoofdpersoon Sonia, waardoor lange tijd maar niet precies duidelijk wil worden of ze nu slachtoffer is van al het geweld en de criminaliteit, of dat ze zelf ook een actieve rol had in alle misdaad. Was de samenloop van omstandigheden niet wat al te toevallig en verdacht? Gelukkig is er nog politieman Dante (Michele di Mauro), oud-collega van Guido, bij wie dezelfde vragen door het hoofd spoken en die op onderzoek uitgaat.

Sonia heeft steeds meer ervaringen die maar moeilijk te verklaren zijn. Is ze werkelijk krankzinnig aan het worden? Het is uitermate verleidelijk voor een filmmaker om op een gegeven moment deze vragen te gaan beantwoorden, maar hier moet regisseur Capotondi de trukendoos wel heel ver opengooien om dit te kunnen bolwerken.

Wanneer het verhaal dan uiteindelijk op zijn kop gezet is om voor alles een verklaring te bieden, rijst de vraag: hoeveel plotwendingen kan een film verdragen, voordat de geloofwaardigheid definitief vervliegt? De oplossingen waar Capotondi mee komt, zijn vooral makkelijke uitwegen uit het verhaal bij gebrek aan een consistenter einde. Het grootste probleem is dat de hele film op dat moment feitelijk overnieuw begint, en je vooral het idee krijgt dat je niets had gemist als je het eerste uur aan de bar van het filmtheater had doorgebracht. Het riedeltje begint simpelweg opnieuw en ontvouwt zich vervolgens ook nog eens op akelig eenvormige wijze.

Zodra dat soort constateringen door het hoofd beginnen te spoken, mag het duidelijk zijn dat er van spanning amper nog sprake is. Dat is jammer, want ‘La doppia ora’ begint nog zeer veelbelovend. In de eerste helft van de film wordt bijna alles goed gedaan, enkel om na wat geforceerde wendingen in het plot als een pudding in elkaar te zakken. Soms is het beter om de durf te hebben niet alle vragen die een film oproept te willen beantwoorden, dan om koste wat kost elk mysterie voor het eind van de film ontrafeld te hebben. Slechte antwoorden zijn erger dan geen antwoorden. Het is te hopen dat Capotondi in zijn volgende films meer durft te vertrouwen op dergelijke principes en minder geforceerd eindjes aan elkaar probeert te knopen.

David van Marlen

Waardering: 3

Bioscooppremière: 13 januari 2011