La famille Bélier (2014)

Regie: Eric Lartigau | 102 minuten | komedie, drama, muziek | Acteurs: Karin Viard, François Damiens, Eric Elmosnino, Louane Emera, Roxane Duran, Ilian Bergala, Luca Gelberg, Mar Sodupe, Stéphan Wojtowicz, Jérôme Kircher, Bruno Gomila, Véronique Poulain, Philipe Dusseau, Clémence Lassalas, Melchior Lebeaut, Céline Jorrion, Manuel Weber

Louane Emera is een naam om te onthouden. De jonge Française werd in 2013 tweede in de Franse editie van de talentenjacht ‘The Voice’, waarin ze vooral indruk maakte met een lied voor haar vader, die kort daarvoor na een lang ziekbed was overleden. Emoties overbrengen kan Louane – die eigenlijk Anne Peichert heet – namelijk uitstekend, dat is ook te zien in haar filmdebuut ‘La famille Bélier’ (2014). Regisseur Éric Lartigau had de pas achttienjarige Louane opgemerkt in ‘The Voice’ en wist haar te strikken voor een rol in zijn film, die in de lijn ligt van het megasucces van ‘Intouchables’ (2011), komisch met een vleugje drama. Bovendien wordt ook in ‘La famille Bélier’ een handicap – in dit geval doofheid – luchtig benaderd. Louane had overigens nooit gedacht ooit een rol in een film te spelen. “Ik heb mezelf nooit als comedienne gezien. Ik kom uit de muziekwereld, ik ben voor alles zangeres.” Dat het niet ‘haar ding’ is om te acteren, is zeker niet af te zien aan haar spel in ‘La famille Bélier’, want ze speelt ervaren tegenspelers als Karin Viard, François Damiens en Eric Elmosnino zonder enige moeite naar huis. Geen wonder dat ze direct met haar debuutrol een César (de Franse tegenhanger van de Oscar) in de wacht sleepte voor meest veelbelovende actrice.

Louane speelt Paula, de zestienjarige dochter van Gigi (Karin Viard) en Rodolphe (François Damiens) Bélier en de oudere zus van Quentin (Luca Gelberg). Het feit dat ze de enige in het boerengezin is die kan horen, geeft haar grote verantwoordelijkheden. ’s Ochtends vroeg moet ze uit de veren om te helpen op de boerderij, en terwijl ze onderweg is naar school regelt ze bestellingen en andere financiële zaken. Tijdens doktersafspraken en bij de verkoop van hun producten op de markt fungeert ze als tolk. In feite staat ze altijd in dienst van het gezin. School doet ze er een beetje bij. Tot ze voor de gein besluit muziekles te volgen en de pretentieuze leraar Thomasson (Éric Elmosnino) ontdekt dat ze over een prachtige zangstem beschikt. Hij spoort haar aan vol voor een carrière in de muziek te gaan en zegt dat ze moet meedoen aan een concours voor zangtalent van Radio France in Parijs. Dat kan haar een studiebeurs opleveren. Diep van binnen wil Paula dit dolgraag, maar ze twijfelt omdat ze niet weet of haar familie zich wel kan redden zonder haar hulp. Wat moet ze doen? Haar ouders en broertje trouw blijven of haar vleugels uitslaan en voor zichzelf kiezen?

‘La famille Bélier’ is een geslaagde komedie, die weliswaar lang niet het niveau haalt van ‘Intouchables’, maar wel erg vermakelijk is. De belangrijkste troef is zoals gezegd Louane Emera, die op prachtige wijze de onzekere tiener neerzet, die op het punt staat een levensbepalende keuze te maken. Haar levensechte personage vormt een groot contrast met de mensen om haar heen, die toch vooral karikaturen zijn. Hoewel ze geregeld voor een lach zorgen, is het spel van Viard en Damiens wat over de top; druk gesticulerend en met vooral veel fysiek ‘geweld’. Hun humor is bovendien vaak nogal plat, maar zoals gezegd brengen ze het wel goed en wordt het spel naar het einde toe wat subtieler. Overigens was de ordinaire toon van de personages Gigi en Rodolphe reden voor belangenverenigingen van doofstommen om een klacht in te dienen tegen de film, omdat het een verkeerd beeld zou geven van deze mensen. Maar het feit dat zowel Viard als Damiens – broertje Luca Gelberg is de enige in de film die écht doof is – de moeite namen om zich de gebarentaal eigen te maken, zou toch ook moeten meetellen. Overigens is ook muziekleraar meneer Thomasson vrij karikaturaal, maar ook hij maakt ons – zeker kort na zijn introductie – stevig aan het lachen.

Bezwaarlijker is dat niet elk verhaallijntje even goed wordt uitgewerkt; met name de politieke ambities van vader Rodolphe blijven ergens halverwege steken in het luchtledige en hadden beter helemaal weggelaten kunnen worden. Dat weegt echter niet op tegen de krachtige bijdrage van Louane Emera, die eigenhandig het oeuvre van chansonnier Michel Sardou nieuw leven inblaast. Het slotstuk, gevormd door het toepasselijke liedje ‘Je vole’, is in alle opzichten raak en zal bij menigeen emoties losmaken. Dat is allemaal de verdienste van Emera, die vrijwel in haar eentje deze film ruim boven de middelmaat laat uitsteken en ons de losse verhaallijntjes, platitudes en karikaturen meteen doet vergeten.

Patricia Smagge

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 16 april 2015
DVD- en blu-ray-release: 2 september 2015