La haine (1995)

Regie: Mathieu Kassovitz | 96 minuten | drama, misdaad | Acteurs: Vincent Cassel, Hubert Koundé, Saïd Taghmaoui, Abdel Ahmed Ghili, Solo, Joseph Momo, Héloïse Rauth, Rywka Wajsbrot, Olga Abrego, Laurent Labasse, Choukri Gabteni, Nabil Ben Mhamed, Benoît Magimel, Medard Niang, Arash Mansour

De Haat, dat is wat ‘La haine’ betekent en in dit geval slaat het op de haat tussen jongeren en de politie. Iedereen kent wel de beelden van brandende franse auto’s en oprukkende ME-pelotons in de banlieue’s, de buitenwijken van de grote steden. Dit is een maatschappelijk probleem waar Frankrijk al lang mee te kampen heeft. Tussen 1988 en 1994 waren er hevige rellen die een kookpunt bereikten na de dood van een zeventienjarige Zaïrese jongen die terwijl hij geboeid was, werd neergeschoten door een agent.

Schrijver en regisseur Mathieu Kassovitz, zelf opgegroeid in Parijs en bekend met het leven in de buitenwijken, was zo zeer onder de indruk van dit voorval dat hij besloot er een film over te maken. Hij bedacht een verhaal over wat de consequenties zouden kunnen zijn als niet alleen de politie, maar ook de jongeren de beschikking hadden over vuurwapens en wat voor effect dit zou hebben op hun daden en denkbeelden.

Saïd, Hubert en Vinz zijn drie vrienden van rond de twintig van verschillende afkomst. Hubert is de rustige, donkere, bedachtzame leider van de groep, Saïd is de bijdehante jongen van de straat met Marokkaanse roots en Vinz is een ongeleid projectiel van Joodse komaf. Alledrie leiden ze een uitzichtloos bestaan zonder enige hoop op een betere toekomst, ze hebben geen doel in hun leven en brengen de dagen door met hasj roken en rondhangen tussen de troosteloze flats. “L’avenir c’est nous”, wij zijn de toekomst, staat ergens op een muur gespoten, maar dit is een film over mensen die denken dat ze geen toekomst hebben.

De jongens worden een etmaal lang gevolgd, de dag na een nacht vol hevige rellen waar Vinz bij betrokken was. Een van de agenten heeft zijn revolver verloren en Vinz heeft deze gevonden. Hij zweert een agent te doden als Abdel, een jongen die zwaargewond in het ziekenhuis is beland na de rellen, komt te overlijden.

De acteerprestaties van de drie jongens in combinatie met het goed geschreven script van Kassovitz maken van ‘La haine’ een uitstekende film. De film herbergt een aantal onverwachte gebeurtenissen, humor en je voelt dat het geweld elk moment kan uitbarsten. Er zijn regelmatig aanvaringen met hardhandige, racistische agenten en Vinz heeft de Magnum .44 in zijn jaszak zitten en je weet dat de revolver uiteindelijk een keer gebruikt zal worden.

“What you see is what you get”, dat is de kracht van ‘La haine’, het wordt niet mooier gemaakt dan het is. Saïd, Hubert en Vinz haten hun leven omdat het zo saai is, ze verafschuwen de maatschappij waaruit ze niet kunnen wegvluchten en bovenal haten ze de politie en de politie haat hen.

Een ander sterk punt is dat op een tastbare manier duidelijk gemaakt wordt dat een cirkel van haat en wantrouwen wordt gecreëerd aan beide kanten. Met andere woorden: Haat en geweld wakkeren alleen maar meer haat en geweld aan.

‘La haine’ is geschoten in zwart/wit, waardoor er extra nadruk wordt gelegd op het realistische aspect van de film. ‘La haine’ is een politieke film die je niet snel zal vergeten en roept algemene, globale vragen op over armoede, maatschappij en racisme.

Een waar meesterwerk.

Hendrik Dijkhuis

Waardering: 5

Bioscooprelease: 14 december 1995
Bioscooprelease: 12 augustus 2021 (gedigitaliseerde, opnieuw gemasterde versie)