La Holandesa (2017)

Regie: Marleen Jonkman | 92 minuten | drama | Acteurs: Rifka Lodeizen, Guido Pollemans, Koke Santa Ana, Daniel Candia, Rodrigo Soto, Miguel Angel Rodriguez, Christóbal Farias, Paola Lattus, Carolina Diaz, Daniela Pino, Yasna Vasquez, Ocatvio Navarrete, Marie Pestel, Colomba Parragues, Cristian Rodríguez, Aldo Sandrino, Luis Espinoza Canto, Matías Burgos

Het gros van de Nederlandse films valt op te delen in grofweg twee categorieën: aan de ene kant vinden we de grote publieksfilms, met voornamelijk oorlogsfilms en (veel te veel) romantische comedy’s, terwijl het andere uiterste vaak uit kleine, intieme arthousefilms bestaat. Het mag duidelijk zijn dat ‘La Holandesa’, volledig gefilmd in Chili, een film is die tot die laatste categorie behoort.

Na een jarenlange worsteling met miskramen en daaropvolgende depressies hebben Maud (Rifka Lodeizen) en haar vriend Frank (Guido Pollemans) besloten om te gaan klimmen in het noorden van Chili. Hoewel Maud en Frank langzaam weer wat dichter naar elkaar toe lijken te groeien, wordt Maud opnieuw getroffen door een heftige miskraam. Het leidt tot een nieuwe ruzie, waarop Maud in een impuls besluit om ergens op een boot te stappen. Op zoek naar zichzelf en op de vlucht voor de trauma’s die haar achtervolgen reist ze heel Chili door, waar ze per toeval in aanraking komt met het Chileense jongetje ‘Messi’. Als de drankzuchtige vader van Messi zich aan Maud opdringt, besluit Maud zich over Messi te ontfermen en hem mee te nemen op een roadtrip door Chili. Hoewel de twee gestaag een bijzondere band ontwikkelen, is Messi wellicht de katalysator die Maud dwingt een andere kijk te ontwikkelen op het moederschap.

Dit soort films zijn vaak zwaar afhankelijk van personages en locaties. Wat dat betreft heeft regisseuse Marleen Jonkman mazzel dat ze misschien wel de beste Nederlandse actrice van dit moment tot haar beschikking heeft in de persoon van Rifka Lodeizen. Lodeizen liet in films als ‘Tonio’ en ‘Verdwijnen’ en in de serie ‘Overspel’ al zien over een breed scala aan emoties te beschikken, en in ‘La Holandesa’ bewijst ze dat ze een film inmiddels moeiteloos alleen op haar schouders kan dragen. Nergens wordt haar acteerwerk grotesk of overdreven sentimenteel: Maud is een vrouw die worstelt met zichzelf, maar Lodeizen maakt van haar een personage dat veel meer is dan een getraumatiseerde, neergeslagen vrouw. Mooie voorbeelden hiervan zijn de scènes waarin Maud steeds een ander levensverhaal schetst, om de wereld steeds een betere versie van zichzelf te presenteren.

Hoewel de onderliggende thematiek van ‘La Holandesa’ op het oog dus vrij zwaar is, slaagt Jonkman er knap in om melodramatische valkuilen te mijden. Dit komt wellicht het mooist tot uitdrukking in een scène richting het einde van de film, waarin Maud met een hippiemeid spreekt over haar kinderwens. Lodeizen lijkt even te breken als haar gevraagd wordt naar haar kinderwens, tot het meisje haar vraagt waarom Maud eigenlijk kinderen wil. Maud stelt eerst dat iedereen in haar omgeving kinderen heeft en voert dit aan als belangrijkste reden voor haar gemis, maar weet zich geen raad met de vraag waarom zij zelf eigenlijk kinderen wil. Het is een uiterst simpele maar oh zo effectieve scène, die de kijker ook laat nadenken over de soms dwangmatige druk die rust op het krijgen van kinderen.

Ook de dynamiek tussen Maud en Messi (knap natuurlijk gespeeld door het Chileense jongetje Cristóbal Farias) voelt nooit gedwongen of sentimenteel. Juist het feit dat de band tussen de twee vooral berust op toevalligheden omringt hun dynamiek met een mooie naturelle sfeer. Des te knapper is het dat Jonkman ook richting het einde toe niet voor de makkelijke weg kiest, daar waar veel van dit soort films wellicht voor een bevredigender sluitstuk hadden gekozen. Daarnaast tillen de heerlijke muziek en de prachtige beelden van het Chileense landschap de film naar een nog hoger niveau, waardoor je als kijker soms vergeet naar een Nederlandse film te kijken.

‘La Holandesa’ is een prachtige film geworden met een Rifka Lodeizen die op de toppen van haar kunnen presteert. Het is een film die voor het grote Nederlandse publiek waarschijnlijk niet geschikt is, maar vormt wel weer het bewijs dat Nederlandse filmmakers zeker op het gebied van arthouse nog steeds ontzettend veel toe hebben te voegen.

Alex Mazereeuw

Waardering: 4

Bioscooprelease: 26 april 2018